Spanje 2/ Almerimar 1
Deze maand begint voor ons op Ibiza, waar het flink gaat waaien. Wij maken gebruik van deze wind om over te steken naar de vaste wal van Spanje. Hier gaan we dan in kleine stapjes langs de kust verder richting Almerimar. Het weer is de hele reis prachtig (zoals gebruikelijk hier) en we vragen ons af waarom we eigenlijk naar onze winterplaats onderweg zijn. We komen de 9e aan in Almerimar en krijgen een bijzonder beschutte plek in Darsena 3. We beginnen gelijk met een aantal kleine klusjes en rollen weer in het sociale leven van een marina. 10 dagen na ons komen Frits en Marleen met hun Salon de haven binnen en weer 2 dagen later komen Henk en Houkje met de Wahoo binnen. De Sunday Walks beginnen ook al weer wat op gang te komen, al zijn er de eerste twee wandelingen te weinig auto's om de bergen in te gaan. De 28e reizen wij naar Malaga om onze eerste huurauto op te halen. We doen nog wat klusjes, wandelen wat en hebben het gezellig met de Salon en Wahoo en dan is voor we het weten de maand al weer om.
De route van oktober.
De route van 28 april tot en met 9 oktober.
Op 1 oktober wordt er een behoorlijke wind (30+ knopen) verwacht. We hebben de keuze: schuilen tot dat over is en dan in windstilte oversteken naar de vaste wal of gebruik maken van deze wind om de 60 mijl naar de overkant in ieder geval zeilend te kunnen doen. We kiezen het laatste. We zetten 3 reven in het grootzeil en laten de fok behoorlijk ingedraaid.
Het eerste stukje, de baai uit en om het eiland Sa Conillera heen moeten we hoog aan de wind. Paula stuurt met de hand om de snelheid laag te houden. Tegen de golven in willen we liever niet sneller dan 7 tot 8 knopen.
De golven zijn namelijk ongenadig hoog en kort.
Als we om dit eiland heen zijn kunnen we afvallen tot zo'n 60-70 graden aan de wind.
En dan spuiten we er ook werkelijk vandoor.
Iedere zeiler die deze golf ziet aanstormen weet wat er gaat gebeuren!
Yep, niet dat de boot zo scheef gaat, maar ik duik al filmend weg zodra het eerste koude druppeltje mijn warme huid raakt.
Dat wegduiken is trouwens niet iedereen gegeven.
Na een paar uurtjes zijn we aan de overkant in de luwte van Cap Negre. De wind is er inmiddels bijna helemaal mee opgehouden en dankzij de luwte van de kaap zijn we nu ook de golven kwijt.
We gaan in de baai van Moraira voor anker.
Uitzicht de volgende morgen. Dit is de Costa Blanca. Bergen, rotsen en de vlaktes gevuld met torenflats.
Met weinig noordoostelijke wind dobberen we richting zuidwesten.
Ja, ik ben inmiddels weer kort getondeuzet.
En hier dan het beroemde Benidorm. In 2015 hebben we daar al een scootmobiel telling gedaan dus dat slaan we nu maar over. (Al had ik wel graag een portie bitterballen gehad!)
's Avonds bij San Juan voor anker, met uitzicht op Alicante.
We gaan even de benen strekken in San Juan. Ook dit is een typisch Costa Blanca plaatsje.
Een mooi gekanaliseerde rivier. staat bijna altijd droog dus doet dan dienst als park. Compleet met paadjes en zo.
De uitloop over het strand naar zee. Die foto's van ronddrijvende auto's bij zware regenval worden ook vaak door dit soort rivieren mogelijk gemaakt. Omdat ze bijna altijd droog staan worden er vaak auto's in geparkeerd.
Met totaal geen wind motoren we op 4 oktober een klein stukje verderop. We gaan naar het eilandje Illa de Tabarca.
We ankeren aan de noordkant want er wordt in de nacht een beetje zuidenwind verwacht.
De helft van het eiland is een prachtig natuur gebied.
En de andere helft is stads volgebouwd. Wij wandelen er om een uur of 5. Dan zijn de dag toeristen net weer afgevoerd en is het er uitgestorven.
's Avonds een mooie aureool om de kerk.
De vijfde is er een klein beetje wind en kunnen we zeilend Mar Menor bereiken. Puff is er net weggevlucht wegens vies stinkend water en een overmacht aan vliegen. Een gevolg van de overstromingen van enkele weken geleden.
Daarom gaan wij niet het meer in maar gaan noord-oost van El Oasis voor anker. Hier is het water klaar helder en geen stank. Eigenlijk durfden we ook niet zo goed naar binnen want enkele weken geleden was de brug stuk. En dat heeft best wel een tijdje geduurd voor die weer gerepareerd was. Je zult er maar binnen opgesloten liggen!
Dit zien we tegenwoordig regelmatig 's morgens. Bakken condens op de boot. Is meestal rond een uur of elf wel weggebrand door de zon.
De middagtemperaturen zijn hier nog steeds dagelijks rond de 30 graden.
De 7e ankeren we na een dagje dobberen met zeer weinig wind voor het strand van San Juan de los Terreros. De ondergaande zon geeft weer een mooie kleur show.
De 8e varen we hoog aan de wind naar Gabo de Gata, de laatste halte voor Almerimar, waar we zullen winteren. Er is erg weinig wind, maar helaas kunnen we bij 38 graden aan de schijnbare wind niet de code-0 gebruiken. We doen zo'n 5 tot 6 knoop.
Zo'n 30 mijl verderop kunnen we iets afvallen en kunnen we bij 50 graden aan de schijnbare wind de code-0 uitrollen. We lopen meteen 3 tot 4 knopen sneller.
Het leek erop dat er een paar dolfijnen kwamen spelen, maar ze gaan gewoon verder. Later begrijpen we dat het geen dolfijnen waren maar pilot whales. Die zijn niet zo speels.
De wind is erg licht, maar constant en uit een gunstige hoek. Er zijn geen golven. Het zeilt heerlijk.
Cabo de Gata, een indrukwekkende kaap met zijn kale donkerbruine rotsen. Hier en daar zit er een stukje spierwitte rots tussen.
Op de zuidelijkste punt staat een vuurtoren. En een restaurant natuurlijk.
Voor anker net aan de westkant van de kaap. De deining loopt er een beetje omheen, maar het uitzicht is prachtig.
En dan de 9e het laatste zeiltochtje voor dit seizoen. Nog zo'n 30 mijl te gaan
De vlakte rond Almerimar wordt gekenmerkt door een overkill aan plastic kassen. Hier worden komkommers, courgettes, paprika's en tomaten verbouwd. Voor de komst van deze kassen was dit gebied extreem arm. Zo arm dat vele Spanjaarden naar Marokko vluchten om daar een beter leven op te bouwen. Dat gaat nu dus weer andersom.
De haven van Almerimar. Hier zal de boot de komende zes maanden niet meer van zijn plek komen.
We liggen nogal wat dieper in de haven dan 5 jaar geleden. Het uitzicht is minder mooi dan toen, maar de plek is enorm beschut.
Tijdens een verkenningswandeling over de werf komen we deze tegen. Dit is de 1e Indeweer van Janny en Gerard. Die hadden ze toen we ze in 1986 leerden kennen. Ze hebben hem in 1988 verkocht en toen is hij uit beeld geraakt en nu duikt hij hier ineens weer op.
Wij beginnen aan onze klussenlijst. De uv lak van de koolstof koel- en vrieskist topping is door uv aangetast en ruw en dof geworden. We wilden dit eigenlijk opnieuw lakken, maar ik waag nog een poging met de polijstmachine. Is nu weer helemaal mooi zonder lakken!
Zondag de 13e hebben we de eerste Sunday walk. Er zijn nog te weinig auto's om de bergen in de rijden dus het wordt een kustwandeling naar het fort dat zo'n 7 km naar het westen ligt.
Dan een volgende klus. Deze stond niet op de lijst, maar moet toch maar even gebeuren.
Tja, en wat moet dit dan worden?
Intussen weer een mooie zonsondergang.
We gaan per fiets naar El Ejido. Het is maar 7 km, maar er is nogal een hoogteverschil. Dat is op de heenweg heel zwaar trappen en terug weer, maar dan op de rem.
Kijk, dit is het geworden.
Dan gaan we gewapend met telelens naar het strand aan de westkant. Is dat een cat?
Yep, de Salon van Frits en Marleen. Zij komen hier ook overwinteren.
Proost!
De 20e zijn er voor de Sunday Walk weer te weinig auto's. Dit keer wordt het een kustwandeling naar het oosten. Hier uitzicht op de golfbanen en Almerimar.
We komen onderweg deze monumentjes tegen. Een beetje slordig met al die petflessen, maar naar wij begrepen zetten zuid amerikanen hier water bij deze monumentjes. Het verhaal is dat een uit zuid Amerika ge-immigreerde moeder en kind hier in de tijd dat het hier nog een woestijn was zijn verdwaald en de moeder is gestorven van de dorst. Het kind is wel op tijd gevonden. Sindsdien zet men hier water neer opdat niemand hier meer hoeft te sterven van de dorst.
De 21e gaan we wederom naar het west strand. Ditmaal om de Wahoo van Henk en Houkje welkom te heten. Zij zijn dit jaar uit Nederland vertrokken en zullen hier ook winteren.
Na het papierwerk op het havenkantoor helpen we ze een handje met aanleggen.
Het is duidelijk dat het klusjes tijd is.
Of is het meer acrobatiek tijd?
Vrijdag boulles op de west beach.
Naderhand een biertje en een tapa. Houkje houdt niet zo van bier, maar bij een ijsje wordt ook een tapa geserveerd.
Weer tijd voor een klusje. Na ruim 10 jaar zijn onze motorsteunen een beetje roestig geworden en ook iets gezakt. We hebben reserves aan boord en gaan die monteren. We bestellen natuurlijk wel weer nieuwe reserves.
Zondag 27 oktober. Eindelijk zijn er genoeg auto's om de wandelgroep werkelijk de bergen in te krijgen. We rijden anderhalf uur tot halverwege de Sierra Nevada naar een dorpje op 1,5 kilometer hoogte en beginnen daar de wandeling.
Overal liggen tamme kastanjes en overal zie je locals met mandjes lopen om kastanjes te rapen en te plukken.
In het dorp is een feestje aan de gang. Dat gaat gepaard met luid knallend vuurwerk. Dat kaatst dan eindeloos heen en weer tussen de bergen.
De besneeuwde toppen van de Sierra Nevada op ca 35 kilometer afstand.
Maandag 28 oktober reizen we per per auto en bus naar Malaga om onze eerste auto van deze winter op te halen. We worden om 13.15 door Chris en Trisha naar El Ejido gebracht waar we om 14.00 uur de bus nemen. Die is na vele stoppen in vele dorpjes om 17.45 in Malaga. Dan de bus naar het vliegveld. Om 19.30 uur hebben we de auto en we zijn dan om 21.30 weer op de boot. Je moet er wat voor over hebben om een auto voor 1,16 Euro per dag te huren. Het is wel een fijn volkswagentje.
30 oktober, een wandeling in het natuurgebied aan de oostkant van Almerimar.
Het is er zeer fraai.
Hier en daar wel een beetje erg veel natuur!
Dan is er al weer een maand voorbij en zelfs het hele zeilseizoen is al weer voorbij. Het is eigenlijk wel erg vreemd om bij warmer en beter weer dan menig zomer in Nederland de boot weer voor een half jaar stil te leggen. Anderzijds vinden we de afwisseling tussen het zeilen in de zomer en het wal leven in de winter erg prettig. We hoeven nu even niet meer voortdurend op ons hoede te zijn voor mogelijke weersveranderingen, krabbende mede zeilers op drukke ankerplaatsen en dat soort dingen. We moeten nog een beetje wennen aan het niet meer hoeven hebben van voorraden. De Mercadona zit op loopafstand en is open tot 21.30 dus er is geen enkele reden de vriezer vol te hebben. De community is heel gezellig hier en zeker ook doordat onze vrienden Henk en Houkje en Frits en Marleen hier ook liggen. We gaan zien wat de winter ons zal brengen dit jaar.
