Juli 2018

Griekenland 4.

Deze maand maken we maar weinig mijlen. Paula is jarig, we krijgen Maaike (Paula´s zus) op bezoek en een week daarna krijgen we Bart en Vera (mijn neefje en zijn vriendin) op bezoek. Vliegen van Nederland naar Athene is eenvoudig en direct, vandaar dat we in de buurt van de bijzonder beschutte baai van Porto Rafti blijven waar een busverbinding met Athene Airport is. Met Maaike doen we een rondje Porto Rafti, Megalonisos zuid, Megalonisos Noord, Marmari, Porto Rafti. Met Bart en Vera Porto Rafti, Megalonisos zuid, Megalonisos Noord, Karistos, Porto Rafti. In de diverse baaien vermaken we ons met suppen, snorkelen, supskiën, Kayacat zeilen, zwemmen, babbelen, borrelen enz. In het weekje ertussenin gaan we naar een baaitje aan de zuidoost punt van de vast wal van Griekenland, waar we zwemmen, snorkelen…….. Terwijl we met Bart en Vera bij Megalonisos liggen zien we de rookwolken van de zeer heftige branden bij Mati en Rafina langskomen. Als Bart en Vera de 27e weer terug naar Nederland vliegen blijven wij nog een dagje in Porto Rafti om een paar klusjes te doen. Daarna gaan we naar Karistos waar we Geert en Ine van de Anegada treffen.

De route van de Safari van juli 2018.

We bezoeken in Karystos op Evvia Frans en Marleen. Zij wonen hier nu in een huis. Hun boot staat op de kant voor een opknapbeurt voor de verkoop.

Ze hebben hier nog aardig wat kevertjes.

Voor we, samen met Vic en Christine, een borrel gaan drinken bij Frans en Marleen in hun nieuwe huis, eten we eerst nog even een Pita Gyros.

We blijven een paar dagen in de baai van Karistos dus hebben we tijd de Happy Cat weer eens in elkaar te zetten. Zeilt toch echt veeeel beter dan de Kayacat, maar kost drie keer zoveel tijd om in elkaar te zetten.

We zijn inmiddels naar Porto Rafti gezeild en Paula is jarig vandaag. We gaan op zoek naar een banketbakker om taart met koffie te doen.

Als cadeautje heb ik een bloemetje meegebracht.

Later gaan we nog meer cadeautjes kopen, nieuwe bikini’s.

’s Avonds uit eten.

We nemen een varkens medaillons diner voor twee. Gemengde sla (“geen Griekse salade?”, “nee de gemengde graag”, “weet u het zeker?”) met knoflookbrood vooraf, dan grote brokken vlees met friet. De medaillons waren op, of we in plaats daarvan de steaks willen.

Als toetje kunnen we kiezen tussen ijs en fruit. We kiezen ijs en krijgen ijs. We hadden er wel iets meer van verwacht.

De Lidl is een kilometertje fietsen, bult op. Blijkt dat van Paula’s ketting 1 schakeltje half door gescheurd is. Dat je niet meer vooruit kan als je ketting helemaal knapt is niet zo erg, maar dat je ook niet meer remmen kan als je de bult af gaat is toch wat link. We kunnen dichtbij een nieuwe kopen. Die moet er dan nog wel even op.

Dan halen we Maaike op van Athene Airport. Terug in Porto Rafti nemen we eerst maar eens een Pita Gyros.

De volgende ochtend (zaterdag) is er een wedstrijd van kleinere lokale jachten. Twee rondjes om de eilanden net buiten de baai. In de eerste ronde is de volgorde al bepaald.

Maaike wil het supboard ook eens proberen. 

Lukt al aardig.

Dit gaat toch nog wat makkelijker.

Nadat Jaqueline vorige maand zo lang op het board bleef staan moeten wij dat ook maar eens proberen. Het gaat eigenlijk best.

Na een motortochtje van anderhalf uur (totaal geen wind, wel golven) zijn we op een klein eilandje “Megalonisos”. We ankeren in de zuidbaai en gaan het eiland verkennen.

De geiten zijn er nog, de geitenhouders hebben het eiland verlaten.

Dapper bloempje.

Een heerlijke zitplaats in de schaduw. Helaas geen TABEPNA voor een biertje. 

Maaike heeft nog wat moeite met de felle zon hier en moet aan alle kanten worden ingesmeerd. Er zit ook wel een beetje kleurverschil tussen de zussen.

De volgende dag verkassen we naar de noordoost kant van het eiland. Daar is een prachtig gebied tussen vele eilandjes. Een meter of 4 diep zandgrond. Super anker gebied. Helaas heeft Maaike gewenst dat er iets minder zon zou zijn…..

We gaan net buiten het rif dat toegang geeft tot dit ankergebied snorkelen. Dat visje links naast het ankertje blijft daar eindeloos naar het ankertje kijken.

Het stikt hier van de hele kleine gekleurde visjes.

Ik heb een enorme vis gezien, ja zo groot….

Daar is ie weer!

Het gebied tussen de eilandjes leent zich ook goed voor spelen met de kleine bootjes. Voor het gemak maar weer de Kayacat.

Aldus uitgespeeld gaan we op het fokje naar ​Marmari (Evvia). Daar genieten we van de aankomst van een veerboot. Daarna van een mooie zonsondergang en een biertje en lekker eten op een terras. 

De volgende dag terug naar Porto Rafti. Maaikes laatste avond. Nog even zo’n lekkere Pita Gyros.

De volgende morgen heel vroeg op om Maaike op de bus naar het vliegveld te zetten. Dan een dagje de bovenkant van de boot in de was zetten en voor je het weet zakt de zon al weer achter de bergen. Morgen een stukje naar het zuiden zeilen.

We ankeren in een baai (Pasalimani) zuidoost van Athene. Een hele mooie ruime baai met kraakhelder water en een mooie zandbodem. Het is weekend en dan gaan er allerlei motorbootjes varen. De baai is zeer ruim en bijna leeg als de voorste van deze twee op nog geen 30 meter van ons vandaan het anker gooit. Een half uurtje later komt nummer twee en wil persé tussen ons en de eerste in of zo. Hij gooit zijn anker kennelijk precies op het anker van de eerste want als hij op de wind draait wordt het afduwen van zijn buur. Er volgt een enorm geschreeuw en gescheld, maar nummer twee weigert weg te gaan. Hij gooit iets meer ketting zodat hij net achter nummer 1 langs draait. Nummer 1 blijft nog een tijdje schreeuwen. Het mag niet baten dus haalt hij zijn anker op en komt nog iets dichter bij ons liggen. De rest van de baai (honderden meters) is nog steeds leeg!?!?!?! Na een paar uur wat gezwommen te hebben verdwijnen ze allebei weer.

Tijd voor een klusje. De blokjes voor het ophijsen van de zwaarden zitten niet meer zo stevig, dus dat moeten we verbeteren. Ze zaten met een rvs hoeklijntje op de opstaande rand van de zwaardkast geschroefd, maar daar is toch wat ruimte in gekomen na 9 jaar.

We maken een malletje om als bekisting voor de epoxy met glas te dienen. 

Na aftekenen steken we met een beiteltje de verf eraf binnen de bekisting.

Glasjes knippen en epoxy mengen.

Buiten de bekisting afplakken.

Bekisting erop plakken met veel plakband.

Dan epoxy gieten en glasjes erin drukken met een verfstokje.

Na een tijdje is het tot de rand gevuld en kan het uitharden. Dat duurt hier niet zo lang met temperaturen ruim boven de 30 graden.

Uitpakken en een beetje plamuren.

Nachtje laten uitharden en dan een beetje schuren en gaten boren om het blokje er weer op te monteren.

Constructief klaar. Nu nog een beetje verf en zo.

Laagje grondverf: witte dikke epoxy. Het groen doen we later nog wel een keer.

Laatste avond in dit prachtige baaitje. 

Vandaag weer naar Porto Rafti. Bart en Vera komen morgen aan in Athene. Zij komen ons een weekje bezoeken.

Als we in de baai van Porto Rafti het zeil wegdoen en de motoren starten om voor anker te gaan wil rechts niet zo goed. Blijkt wat in de schroef te zitten.

We halen Bart en Vera van het vliegveld. We missen de laatste bus terug net en nemen een taxi. Die zet ons netjes bij de Pita Gyros tent af.

De volgende morgen gelijk maar even dippen.

Plons.

Ons privé zwembad.

Dan gaan we naar het eilandje Megalonisos. Er is erg weinig wind en tegen, maar na een paar uurtjes opkruisen zijn we er toch.

Daar maar eens snorkelen.

Vera had al eens eerder gesnorkeld in een zwembad (zij weet dus precies hoe plukken haar en pleisters eruit zien), Bart nog nooit. Even wennen, maar gaat toch heel best.

Na een tijdje oefenen is er tijd om mooie dingen te zien.

Tegen de avond een stukje wandelen op het eiland.

Er is daar niet zoveel, maar toch even de benen strekken.

En dan de volgende dag weer snorkelen.

Bart: “ik heb wel zo’n kwal gezien”!

Kijk daar is ie.

Vliegen…..

Er zitten weer honderden visjes.

Waar gaat zij naar toe?

Oh, naar een mooi gekleurd zeesterretje.

Dan gaan we ’s middags verder naar de noord oostkant van het eiland. Daar is een zeer beschut eilanden gebiedje. Bart heeft inmiddels wel genoeg zon gehad.

In het eilandengebiedje krijgen Bart en Vera hun eerste zeilles op de Kayacat. Na enige aanmoedigende kreten gaat het ze heel best af.

’s Avonds gaat de zon weer mooi rond onder.

De volgende morgen SUP tijd.

Houding ok, snelheid ok, evenwicht nog iets minder. Gaat na enige oefening echt goed.

Dan is het Bart z’n beurt.

Houding niet zo fraai, snelheid ok.

Houding nog steeds niet geweldig, maar toch maar even zwaaien. Ook dat ging na meer oefening echt goed.

Dan gaan we een duik lesje doen. We kiezen een gebiedje uit met een mooie zandgrond op 1,75 meter diepte.

Oefening trimmen (op dezelfde diepte blijven hangen).

En dan nog even een beetje rondkijken.

Bart z’n beurt.

Toch nog wat mooie dingen gezien. Een Cribrinopsis crassa (mooi gekleurde anemoon).

En Aplysina Aerophoba (gouden spons).

Als we na het duiken terugvaren naar de boot waait het een halve storm en kleurt de lucht oranje. Brand verderop.

As, roet en stukjes houtskool landen op de boot.

De rook wordt steeds dikker en donkerder.

Als het wat begint te schemeren zien we ook de vlammengloed van de brand in Mati en Rafina. Op NOS.nl lezen we dat het een hele erge brand is waar vele doden en gewonden zijn gevallen.

Als het helemaal donker is verdwijnt de rook. Kennelijk is alles geblust. Wij houden een music night.

De volgende dag naar Karistos. Het is bewolkt weer met een lekker windje.

Dat is helemaal niet erg want Vera heeft ook wel even genoeg zon gehad.

Nu het bewolkt is kunnen we mooi naar het middeleeuwse fort boven Karistos (Castello Rosso) klimmen. Een klim van zo´n 350 meter deels over de weg en deels over geitenpaadjes.

Onder het mom van een selfie even een rustmomentje.

Mooi uitzicht.

Er staat niet zoveel meer overeind. Eigenlijk alleen de buitenwanden.

En de kerk natuurlijk.

Na 10 kilometer en 350 meter omhoog en weer naar beneden bij z´n 30 graden is zo´n pita gyros zo weg.

De volgende morgen is de zon weer terug. Uitzicht op de woestijnachtige bergen rond de baai van Karistos.

Het is hier kraakhelder water op een zandbodem. Dit zwarte ding lijkt sprekend op een zee egel maar is een kokerworm. Als je even in de buurt wappert trek hij zich helemaal in het zand tot hij nog maar een klein zwart stipje is.

Onze Rocna 40 heeft zich ook netjes in het zand getrokken.

We gaan BBQ-en.

Grillmaster 1.

Eatmaster 2, 3 en 4.

De volgende morgen bakken ze een enorme onweersbui boven Karistos.

Er komen gelukkig maar een paar spatten uit. Droog varen we naar Porto Rafti terug en krijgen daar wel de volle laag.

Regenboog. We eten voor het eerst sinds maanden weer eens binnen.

Laatste dag aan boord voor Bart en Vera. Vanmiddag vliegen ze weer terug. Nog een laatste keer snorkelen.

Een stuk van een visnet. Het lood blijft op de grond staan en de drijvertjes zorgen voor dit onwerkelijke gebeuren. Er groeit van alles op.

Aglaophenia pluma (hydroidpoliep) en Padina pavonica (die kelkjes).

Dan is het tijd om Bart en Vera naar de bus naar het vliegveld te brengen. We hebben het erg leuk gehad met ze.

Oh, ja. Deze avond schijnt er een volledige maansverduistering te zien te zijn. Hier in ieder geval nog niet.

Kijk, hier begint het te komen.

Weer tijd voor een klusje. Men neme een stukje bezemsteel en wikkel daar een stukje neopreen om heen.

Spring in het water.

En druk de bezemsteel met neopreen in de boot.

Hoop dat het goed dicht is, want anders zullen we binnenkort zinken.
​We moeten onze bakboord vuilwatertank afsluiter vervangen. Je kunt namelijk de hendel verdraaien, maar de kogel komt niet mee. Dus tank van bovenuit leegpompen (bah), 10 keer goed spoelen want wat daar in zat is echt vies! Dammetje plakken waar we een dompelpompje in kunnen hangen voor de restjes, en dan de boel losdraaien.

Nieuwe kraan ertussen.

Vastdraaien en hendel er weer op.

Schoonmaken, vloerbedekking er weer in en het is weer klaar.

Nog een klusje: er is boven in het zeil van een dubbel stuk een stiksel los gegaan. Die moet opnieuw genaaid worden. Dit kan gelukkig wel met de naaimachine.

Onderweg naar Karistos. Sinds de branden bij Mati en Rafina hangen er twee oorlogschepen voor de kust rond. Geen idee wat ze daar mee hopen te bereiken.

’s Middags borrel op de Anegada van Geert en Ine. Frans en Marleen zijn ook van de partij.

30 Juli, de zon gaat weer eens onder. Dat gebeurt hier elke dag rond een uur 9. 

Dan rond half elf komt de maan aan de andere kant op.

En dan is er al weer een maand voorbij. Paula is weer een jaartje ouder en we hebben het erg leuk gehad met ons bezoek. Niet heel veel nieuwe dingen gezien, maar aan de andere kant is het ook heel relaxed om in een omgeving rond te varen die je al behoorlijk goed kent. De meltemies zijn nog niet echt begonnen en daardoor is het hier overal erg comfortabel ankeren. Het zou nu wel hoogseizoen moeten zijn, maar het is nog nergens druk. 
Eind augustus zullen we de volgende blog plaatsen.

1 reactie op “Juli 2018

  1. Hallo Wouter en Paula,ik was even vergeten dat ik op de Tortuga was tijdens het lezen en kijken van de vele foto,s.
    Wij zijn de warmte toch ook wel gaan waarderen tijdens onze reis op de zuidkust van Engeland.ander weer viel tegen.
    Leuk te zien dat jullie lekker handig zijn met het oplossen van jullie probleempjes .
    Ook leuk dat jullie zeil,duik en ski les geven.
    Vanmiddag de laatste bijeenkomst van de Wharram zeilers.
    Gelukkig met mooi weer.leuke en interresante mensen ontmoet.
    Toch wel een prestatie van James om mee te zeilen met de Mana van Deveron naar Helford River .hij is nu 90 tig.
    Dat geeft ons hoop .
    Wij willen morgen naar de Scillies en een tijdje blijven.
    Dan naar st Malo.
    Spannend of het lukt.
    Het beste en tot ziens
    Ronald en Marijke.