Juli 2022

Griekenland 3

Om te beginnen iedereen bedankt voor de reacties op de blogs! We reageren er niet altijd op, maar we waarderen jullie reacties er niet minder om!

Juli, het midden van het zeilseizoen. We beginnen de maand in de kitebaai van Limnos, waar we ons samen met de Bella Ciao uitstekend vermaken met surfen, kiten en Happy Cat zeilen (en natuurlijk de nodige borrels en etentjes). De wind trekt inmiddels stevig aan, een beetje veel voor al deze bezigheden. Wij verkassen naar Moudros, binnen in de grote baai van Limnos, Bella Ciao blijft nog een tijdje liggen, Frits wil nog leren foilen. Na een paar dagen Moudros zakt de Meltemi weer weg en kunnen we oversteken naar Lesbos. Daar komen Maaike en Catherine ons een weekje bezoeken. We huren een auto en rijden het eiland rond. Daarna gaan we een paar dagen in een baaitje voor anker om te surfen, kayacatten en wandelen. De Meltemi is weer flink, maar we liggen goed beschut. Als het weer wat afzwakt steken we over naar Oinoussos, een klein eilandje oost van Chios. Hier blijven we een dagje liggen en wandelen en snorkelen. Dan gaan we naar een ankerbaaitje net zuid van het vliegveld van Chios want Maaike en Catherine vertrekken weer. Wij gaan daarna in kleine stapjes naar de zuidwestpunt van Chios en zodra de Meltemi weer weg is steken we over naar Megalonisos aan westkant van de Aegeïsche zee. Dan vervolgen we onze weg naar Salamina. Salamina heeft aan de westkant een zeer beschutte baai waar de Meltemi niet echt komt en met een superzandbodem. Daar kunnen we de boot veilig aan het anker achterlaten om zeilmakers te gaan bezoeken. De reparatie van het grootzeil is op zich goed gelukt, maar we willen toch een nieuwe. We huren een auto en bezoeken vier zeilmakers. We maken een keuze en bestellen een tri-radiaal grootzeil van Hydranet. Het zal in november op Kreta geleverd worden. Inmiddels jagen de Meltemies weer door de Aegeën zodat het voorlopig niet aantrekkelijk is die kant weer op te gaan. Karlijn (een van onze nichtjes) vliegt begin augustus naar Athene om ons een weekje te bezoeken dus besluiten we in deze omgeving te blijven, waar we in ieder geval een stuk minder last hebben van de Meltemies, en een auto te huren om Karlijn van het vliegveld te halen. Maar daarover volgende maand meer.

De route van deze maand:

We beginnen deze maand met een heel klein klusje. Als ik wil windsurfen wordt ik altijd nogal moe in mijn armen van het hangen. Paula maakt van een oude ankerhaak, wat zeildoek en bandjes een trapeze hesje. Dat scheelt!

Als ik moe ben van het surfen kan ik een beetje uitrusten op de Happy Cat.

Intussen wordt er ook iedere dag gekite.

Daar doe ik ook actief aan mee.

Kiten gaat steeds beter, terugkomen nog niet. Dat is mijn belangrijke taak.

De wind neemt toe en dan komt de volgende behoefte naar boven. Ik heb voor de Happy-Cat wel een kleiner grootzeil, maar niet een kleinere fok. Het waait nu af en toe zo hard dat die fok aan de grote kant is. We maken van een oud Kayacat zeiltje en stormfokje.

Zo, dat gaat wat beheersbaarder.

En dan krijgen we app berichtjes van de kiteschool dat we “volgens de port police” in de weg liggen. We verplaatsen honderd meter naar achter een stel visserschepen die hier aan permanent moorings liggen zodat die kiters die eerst moeten raken voor ze ons kunnen raken, maar ze blijven zeiken. Dat van die port police was natuurlijk onzin, maar ze zijn gewoon nijdig omdat wij onze eigen spullen hebben en geen les nemen.

Wij hebben geen zin in dat gezeik en vetrekken naar Moudros in de grote baai van Limnos. We willen toch boodschappen doen en zijn ook ernstig aan een pita gyros toe. Er staat inmiddels een behoorlijke Meltemi.

We gaan alleen op een gereefde rolfok en lopen makkelijk 10 knopen.

De baai in doet de wind er nog een tandje bij en gaan wij bovendien aan de wind. We zien schijnbare wind tot dik in de 40 knopen dus we maken het fokje nog wat kleiner.

We gaan net zuid van de haven van Moudros voor anker en ’s avonds valt de wind heerlijk weg.

Mooi tijd om een kleine schade bij te werken. De grootzeilschoot was een paar weken geleden onder het achterlichtje blijven haken en had een behoorlijke voor in de achterbeamrand geschuurd. Dat vullen we met een mengsel van aeroseal, epoxy en pu lak in kleur.

Na schuren en een dun laagje verf zie je er (bijna) niets meer van.

We doen even een wandeling. Dit is waarschijnlijk een aardappel veldje geweest, of het is er nog één met een tikkeltje tegenvallende oogst.

Tja, probeer hier in zuid Europa maar eens langer dan 5 minuten op de stoep te lopen.

Na de wandeling de beloning: pita gyros en bier! Heb je voor 11 Euro met z’n tweeën een prima maaltijd aan.

Na vier dagen meltemi kalmt het af en steken we over naar Lesbos. Kunnen we het gerepareerde grootzeil uitproberen. Het is niet perfect natuurlijk, maar ziet er prima uit en functioneert naar behoren.

De heuvels aan de west kant van de ingang van de Limnos baai. Zo ziet het grootste deel van het eiland er uit: gort droog en kaal. In de Meltemi’s blaast het hier telkens met zo’n 40 knopen, 35 graden en ca. 25% relatieve vochtigheid overheen. Daar wordt het toch een soort woestijn van.

De wind zakt wat in en we moeten nog zo’n 40 mijl, dus maar even een beetje meer zeil er op.

Zo, sundowner bij Sigri, de meest westelijke baai op Lesbos.

De volgende ochtend even een wandeltje. Wij waren hier in 2017 ook al geweest en toen hebben we het versteende bomen museum bezocht. Zeker de moeite waard.

Wij lopen deze keer een rondje, kopen wat fruit en gaan dan weer verder.

Kijk, ook de zuid-westkant van Lesbos is één grote woestijn.

En dan, na de ingang van de westelijke grote baai (Kallonis Kolpos) wordt het ineens groener. Als je op de weerkaartjes kijkt zie je dat de Meltemies hier veel zwakker zijn en dat zie je gelijk aan de vegetatie.

We gaan naar Plomari, een behoorlijke stad iets oost van het midden van de zuidkant van Lesbos. Je kunt hier de haven in of, zoals wij doen, net voor de haven voor anker. Super houdkracht in zand, alleen erg lawaaig met knorrende motorfietsen, muziek van bar’s en geschreeuw in de nacht van het uitgaansleven. We doen de volgende dag wat boodschappen en gaan weer verder.

We gaan in één van de vele baaitjes (Ormus Kavourolimni) aan de ingang van de oostelijke grote baai (Kolpos Yeras) van Lesbos liggen.

Even een wandeltje. Ik blijf mij verbazen over de “boerderijen” hier.

Ze hebben dan weer wel veel van die mooie zilveren olijfbomen.

Dan gaan we door naar de hoofdstad van Lesbos: Mytilini. Maaike en Cathrine (Paula’s zussen) komen daar straks per vliegtuig aan. We gaan in de gratis haven liggen, want er is geen beschutte ankerplaats in de buurt.

Paula neemt de bus naar het vliegveld om haar zussen op te halen. Het is zelfs mogelijk het vliegtuig te zien landen en even te zwaaien voordat ze in de terminal verdwijnen.

Intussen ga ik een rondje wandelen. Ik ontdek dat ze enorm bezig zijn het kasteel te restaureren.

Overal rond de muren staan steigers.

De zuidkant ziet er al heel goed uit.

Als ik terug kom komen Paula en haar zussen ook net aan (met anderhalf uur vertraging, maar dat schijnt tegenwoordig normaal te zijn).

We doen het rondje kasteel nog een keertje over.

De volgende ochtend willen we een auto huren. Blijkt dat de meeste verhuurders niets meer beschikbaar hebben, maar na enig zoekwerk lukt het toch nog een mooi wit autootje te bemachtigen. We gaan gelijk op pad naar de westkant van het eiland.

Bij dit uitzichtpunt zien we een prachtig gebouwd en onderhouden klooster. Dat moet toch bakken met geld gekost hebben en nog steeds kosten. Wie betaalt dat?

Dan gaan we door naar het versteende bomen bos op de westkant van het eiland.

Kijk, helemaal van steen. Door een mega vulkaanuitbarsting miljoenen jaren geleden is een groot deel van het eiland onder een bijzonder hete laag as bedekt. Door de blast zijn de bomen afgebroken, maar daarna bedekt met hete as en hierdoor versteend. Inmiddels zijn er vele van deze versteende bomen blootgelegd.

Na het park bezoeken we nog het museum in Sigri, eten op een terrasje en rijden dan via de noordelijke kustweg weer naar de oostkant.

De volgende dag hebben we nog tot half één de auto dus we gaan redelijk vroeg op pad. We bezoeken een aquaduct van ruim 1800 jaar oud.

Hij is wel een beetje stuk (er staat nog maar 170 meter in plaats van de oorspronkelijke 26 kilometer) maar toch wel mooi nog.

Dan een bezoekje aan een palmen park.

Beetje gek dat deze palm is beschoten waardoor er gaten in zitten, maar het is toch wel mooi daar.

En dan leveren we de auto in en zeilen op het fokje naar het laatste kleine baaitje (Skala Loutro) aan de oostkant van de ingang van de grote oostelijke baai. De meltemi begint al weer een beetje aan te trekken en hier liggen we bijzonder beschut.

We blijven hier twee dagen en beginnen maar eens met een wandeltje naar het kerkje op de berg achter ons in de ankerbaai.

Het uitzicht over de baai vanaf het kerkje.

Het kerkje van binnen.

De volgende dag (15^e) is het watersport dag. We blazen de windsurfplank en de kayacat op. Cathrine schiet er gelijk vandoor.

Maaike neemt de kayacat (zonder zeil, daar waait het af en toe te hard voor).

Tja, dan moet ik ook nog maar even surfen.

’s Avonds doen we een spelletje brandy dog.

En dan gaan we verder naar Oinoussos, een eilandje oost van Chios. We tikken even de Turkse terratoriale wateren aan, maar daar maakt niemand zich druk om.

Het waait stevig, dus een fokje is genoeg.

Later zakt de wind wat in, zetten we even de code-0, maar als de wind weer plotseling aantrekt moet die toch maar weer weg. We zetten de kotterfok erbij.

We ankeren in de baai net west van het stadje op Oinoussos. Vanaf hier kunnen we de volgende morgen met de bijboot naar het stadje varen.

Zo, even een wandeltje door de stad.

Op een heuvel verderop is een enorme Griekse vlag op de rotsen geverfd. Waarschijnlijk om de Turkse straaljager piloten eraan de herinneren dat ze boven Grieks gebied vliegen….

Het best onderhouden gebouw in de stad: de kerk.

De plaatselijke (en enige) supermarkt. Ik denk dat ze hier ook kattenvoer verkopen.

En dan gaan we even een hapje doen bij een tabepna aan de kade.

De dames bestellen een panne(n)koekje (en krijgen er drie per persoon met dikke lagen nutella ertussen). Ik ga voor het vleeshapje.

Nadat deze gigantische lunch een beetje is gezakt gaan we snorkelen.

Kokerwormpjes. De linker wappert mooi in de stroming, de rechter is kennelijk ergens van geschrokken en heeft zich in zijn kokertje terug getrokken.

Snorkelaars.

Visjes.

De volgende dag gaan we door naar een baaitje net zuid van Chios Airport. Maaike en Cathrine vliegen vanavond naar Athene waar ze nog een dagje gaan rondkijken voor ze weer naar Nederland vliegen.

De Meltemi is inmiddels weer vol tot ontwikkeling gekomen en met windkracht 7 tot 8 gaan we op het fokje naar het zuiden.

We doen nog een BBQ en dan is het tijd om Maaike en Cathrine op het strand af te zetten. Eén voor één in verband met de golfcondities. Landen op het strand, waar ik Paula al even had afgezet zodat zij de bepakking kan aanpakken en ze droog kunnen afstappen, om met een taxi naar het vliegveld te gaan. We hebben het erg gezellig met ze gehad.

Na een beetje hobbelige nacht gaan we de volgende dag een baaitje zuidelijker. Het lijkt erop dat de meltemi nog een paar dagen aanhoudt en we willen oversteken naar de Athene kant (zo’n 80 mijl) en willen dat niet in 30 tot 40 knopen wind doen. Hier een impressie van het zeilen met een meltemi op de kont op alleen een fokje.

De volgende ochtend gaan we om de zuid-oost kaap heen naar een beschutte ankerbaai op de zuid-west punt van Chios. We denken na de kaap aan de wind te moeten in 30 tot 40 knopen wind dus we gaan alleen op het kotterfokje. Er staat maar 10 tot 20 knopen wind, dus we gaan niet zo snel, maar af en toe knalt er ineens een 40+ om onze oren. Welkom in het land van de meltemi.

Ormos Salgonas, by evening. We liggen hier alleen in een prachtig baaitje mooi beschut voor de meltemi.

De volgende ochtend na wat klusjes doen we even een wandeltje. Niet zoveel te beleven hier, zelfs geen pita gyros te krijgen! Als het goed is, is morgen de meltemi afgekalmd en kunnen we de oversteek naar de Athene kant van deze zee gaan doen.

Kijk, een heel mooi baaitje en we liggen er helemaal alleen.

De volgende ochtend (22^e) is inderdaad de wind afgezwakt tot een comfortabele 10 knopen en kan het volle zeil erop. We hebben een kleine 90 mijl te gaan dus we hopen dat er wel wat wind blijft staan.

Zo, de eilandjes zuid van Evvia komen in zicht. Het grootste deel van de 80 mijl die we tot nu toe hebben gedaan hadden we rond de 10 knopen iets ruime wind dus 50 tot 60 graden schijnbare wind van rond de 15 knopen bij een bootsnelheid van 9 tot 10 knopen. Nu is de wind recht van achteren dus schiet het iets minder hard op, maar nog maar een kleine 10 mijl te gaan naar Megalonisos.

De eilandjes net zuid van Evvia. Onbewoond en onbegroeid. De diepte loopt van de rotsen gelijk naar zo’n 80 meter. Dat moet een interressante duikspot zijn.

Na een rustig nachtje in de zuidbaai van Megalonisos vetrekken we de volgende ochtend weer op tijd (ca. 9 uur) richting Salamina. De baai van Salamina is zo’n 70 mijl en morgen zal het windstil zijn, dus vandaag maar zover mogelijk zien te komen.

Kaap Sounion, zuid van Athene, met de restanten van de tempel ter ere van Poseidon.

Langs de zuidkust is de wind weer meltemi achtig met vlagen tot in de 40 knopen. We zetten 3 reven in het grootzeil.

En we rollen de genua in en de kotterfok uit. Na nog minstens 10 zeilwissels wegens wegvallende wind en dan weer aantrekkend tot weer van die mega vlagen bereiken we de zuidkant van Salamina en valt de wind volledig weg. We gaan voor anker in het baaitje van Gyala.

De volgende morgen is het warm! 40,9 graden in de kuip.

Het zeewater is wel wat frisser, maar hier koel je toch ook niet echt van af. We dobberen met bijna geen wind de laatste 15 mijl naar de baai van Salamina en ankeren voor de Lidl. We gaan eerst maar weer eens uitgebreid bevoorraden.

Na de boodschappen en een zwemmetje in heerlijk warm water starten we de BBQ.

Inmiddels gaat de zon mooi rood onder.

Pita, bietensalade, geBBQde rollade, geBBQde paprika’s en knoflooksaus. Heerlijk!

De zon is inmiddels helemaal verdwenen en de temperatuur zakt naar zo´n 35 graden.

Een zwaluwtjes vergadering op de railing.

Nadat het vlees dat we gisteren hebben gekocht is bevroren doen we de wissel. Het nieuwe vlees onderin de vriezer en het oudere naar boven.

De 25^e besteden we aan het maken van afspraken met zeilmakers en het huren van een auto. De 26^e gaan we op pad om de twee verste zeilmakers te bezoeken en het motortje van de ankerlier naar een electrowerkplaats te brengen. De ankerlier ging ineens nog maar heel langzaam. We hebben de motor door die van de tweede ankerlier vervangen en toen deed in ieder geval de lier van de Rocna het weer gewoon. De koolborstels zijn goed, het moet iets anders zijn, dus op zoek naar een werkplaats.

Salamina is een eiland, we moeten met de veerboot. Er reist ook een hond mee, zo te zien zonder baasje. Tegen de tijd dat we bijna aan de overkant zijn rent ie de klep op om uit te kijken.

De klep gaat naar beneden en hij kan niet wachten om op de wal te springen.

De mannen van de veerboot roepen hem terug tot de klep boven de wal zit.

Dan springt hij op de wal en rent met een noodgang naar het kroegje tegenover de veerboot. Het lijkt een vast klant van de veerboot en het kroegje.

De eerste dag zeilmakers bezoeken verloopt voorspoedig. We kunnen er zelfs drie bezoeken in plaats van twee. Eigenlijk hebben ze alle drie een goed verhaal en een mooie zeilmakerij, maar de prijzen vallen nog niet mee. Vandaag (27^e) gaan we de vierde bezoeken en het motortje van onze ankerlier weer ophalen.

Dit is de rij veerboten die klaarliggen voor de 2 mijl naar de vaste wal, ruim twintig stuks. Elk kwartier vertrekt er één en komt er één aan. Vier zou dus genoeg zijn, ok, nog eens vier op reserve, maar twintig???? En aan de andere kant liggen er ook nog een stuk of tien.

Zo, we zijn er al weer bijna. Weer naar het autootje (die helemaal rechts als tweede).

Dit is dan zo’n werkplaats. Ze hebben ons motortje doorgemeten en geconstateerd dat de isolatie van de wikkelingen stuk is. Ze hebben hem opnieuw gewikkeld en van nieuwe lagers voorzien zodat hij nu weer nieuw is. 280 Euro, niet goedkoop, maar de helft van een nieuwe, waar ook nog weken levertijd op zit. Deze hebben ze gistermiddag gekregen en hij was gisteravond al weer klaar. We halen hem vanochtend op.

Dan gaan we naar de vierde zeilmaker. Het verhaal klinkt goed, de zeilmakerij ziet er goed uit en de prijs is redelijk dus bij deze bestellen we een nieuw tri-radiaal Polyant Hydranet grootzeil. Het zal in november geleverd worden, op Kreta. Terug op de boot halen we de zeilenberging weer zover leeg dat Paula erbij in kan (wat je hier ziet liggen zijn twee rolzeilen, de code-0 en de kotterfok). Er blijven nog een gennaker op rol, een nieuwe genua en een stormfokje in de bak. Daar kan Paula mooi op liggen.

Dan kan de gereviseerde motor weer op de lier van de Bruce gemonteerd worden.

De volgende dag weer een ander klusje. De kotterfok zit nu op een putting aan het A-frame een beetje naast de genua. Dat is niet symetrisch en een beetje onhandig omdat de kotterfok dan moet worden weggehaald voordat de genua over stuurboord kan worden gebruikt. Dus we gaan een putting maken net achter de trommel van de genua. We boren een gat in de catwalk (het middenbalkje).

Daar plakken we met epoxy een buisje doorheen.

Daar gaat dan weer een draadeind doorheen met boven een rvs afwerkplaatje en een oogmoer.

Aan de onderkant komt een rvs plaatje dat tot onder de voorbeam komt en opgevuld met trespa en epoxy met aeroseal horizontaal een mooie vlakke plaat vormt waar de moeren van het draadeind op vastgedraaid worden. Verven doen we later nog wel eens.

Dit kan uitharden en intussen steken wij de BBQ aan.

Dan de volgende morgen verder. Epoxy mengen met aeroseal tot een dikke pasta en daarmee maken we om het buisje heen een spantje dat wordt vast geglast aan de voorbeam.

Dat horizontale draadeind zit er al 13 jaar, die is van de hoekogen van de netten. De nieuwe van de putting zit nu mooi ingeplakt in het spantje dat tegen de voorbeam zit geglast. Als dit is uitgehard kan het draadeind nog iets worden nagetrokken en kan de fok erop.

Lijkt allemaal simpel maar bedenk wel dat dit alles is uitgevoerd door een inspectie dop van 15 cm die zo’n 20 cm achter dit spantje zit. Dus vanuit de bijboot een verschrikkelijk geklieder, de arm tot aan de elleboog onder de epoxy terwijl je ook nog eens geheel niet kan zien wat je doet. Dat zien we pas op de foto door de camera in het gat te houden en op goed geluk een paar foto’s te maken.

Maar ja, het resultaat mag er wezen.

Zo, 31 juli de laatste dag van de maand. We gaan een flinke wandeling doen op het eiland. Dat hebben we niet zoveel gedaan de laatste tijd. Veel te druk gehad.

En dan al weer een mooie avond.

Dan is de maand weer om, en daarmee ook de helft van dit vaarseizoen. We vermaken ons uitstekend, al begin ik die Meltemies al wel weer een beetje zat te worden. Het is fijn dat je door wat westelijker in de Aegeïsche Zee te gaan het zwaarste wat kan vermijden, maar het is zo jammer dat er zoveel mooie eilanden zijn waar het op dit moment moeilijk toeven is. Zeilen in hoge windkrachten kan best leuk zijn, maar niet als de wind varieert tussen de 10 en 45 knopen. Wat voor zeil moet je dan zetten? Vaar je op je stormtuig dan lig je de helft van de tijd zowat stil, maar zet je teveel dan schiet de boot er af en toe vandoor, daar word je gewoon bang van. Van de wind af kun je heel wat hebben, maar moet je aan de wind dat telt je eigen snelheid grotendeels nog bij de vlagen op zodat die extra, extra hard binnenkomen. En dan laten we de golven nog buiten beschouwing. Ik denk dat we voorlopig maar even in het gebied onder Athene blijven, daar is alles toch wat rustiger. Eind augustus zullen we de volgende blog plaatsen.