Juni 2020

Costa del Sol en Balearen.

Spanje heeft een vier fasen de-escalatie programma opgezet en we zijn inmiddels in fase 2. Dit houdt in dat we binnen de provincie weer mogen zeilen. De provincie is niet zo groot dus dat betekent voor ons nog steeds een enorme beperking, maar in ieder geval zijn we de haven uit. We gaan naar een prachtige baai aan de oostkant van Cabo de Gata waar we 12 dagen blijven wachten tot we meer mogelijkheden krijgen. Het is een erg mooi gebied met een prachtig natuurgebied rond de baai waar we vele wandelingen doen. Het is ook erg gezellig in de baai, we ontmoeten er een aantal vrienden en bekenden uit Almerimar. Helaas ligt Cabo de Gata precies in de acceleratie zone van wat vroeger de Costa del Viento (kust van de wind) heette (die naam is om commerciële redenen later aangepast naar Costa del Sol). We krijgen dan ook een paar hele flinke stormen over ons heen, maar we liggen veilig en goed beschut in deze baai. Het lijkt erop dat de overgang naar de-escalatie fase 3 voor ons weinig voordeel brengt en verschillende andere boten zijn inmiddels verder getrokken zonder moeilijkheden te krijgen dus 13 juni gaan wij ook verder naar het noorden. We trekken in kleine stapjes langs de kust naar het het noorden en oosten en steken de 22e over naar Ibiza. Op Ibiza, waar het normaal bruist van het leven, is het griezelig stil, maar dat heeft eigenlijk ook wel weer z’n voordelen.

De route van Safari deze maand.

​Zo eindelijk weer echt onderweg. We mogen nu zeilen binnen de provincie dus we gaan naar Cabo de Gata.

​We ankeren eerst aan de westkant want er staat en flinke swell uit het oosten. Het voelt heerlijk weer onderweg te zijn.

​We moeten nog een stukje van de bodem schoonmaken dus Paula trekt het pak weer aan. Het water is nog bar koud (15 graden!).

​Voor de komende dagen wordt een westelijk wind verwacht. En niet een beetje. Er staat ruim 40 knopen op het programma en dan lopen de golven op onze huidige ankerplaats op tot ruim 4 meter, dus we gaan naar de oostkant.

​We ankeren in een prachtige baai (Playa de los Genoveses) op de zuid-oostkant van Cabo de Gata. De Wahoo (Henk en Houkje) komt hier ook liggen. 

​We liggen met een stuk of 10 boten in deze baai. We mogen nog een klein stukje noordelijker voor we tegen de volgende provinciegrens aanlopen maar daar zijn niet zulke mooie baaien. Pas de 21e mogen we officieel echt verder.

​Het is een bijzonder (natuur) gebied rond deze baai. We maken er vele wandelingen. 

​En dan komt de beloofde wind. We liggen perfect hier in deze baai, puur aan hogerwal. Alleen onze achterbuurman (ook uit Almerimar) kent het gevaar van alleen in een lichte dinghy tegen de harde wind invaren nog niet.

We helpen hem zijn bootje weer overeind te zetten en de volgende dagen is hij bezig het motortje te spoelen, drogen, olie verversen (4x) en weer aan de praat te maken.

​En dan gaat het echt los. 50+ knopen. Het anker zit inmiddels erg diep in het zand en houdt het prima, maar je wordt wel een beetje moe van het lawaai.

​Ben blij dat wij een cat hebben. Die mono’s zijn de hele tijd achter hun anker aan het opkruisen en als ze dan weer overstag gaan klapt de helling ineens om van bakboord naar stuurboord.

​Zo, het is weer even over. Tijd om het kayacatje weer eens op te blazen.

​We wandelen naar het dorp San José, één baai verderop.

​Daar worden we eigenlijk voor het eerst sinds ruim een week weer geconfronteerd met het corona gedoe. Op het terras zitten is redelijk gewoon, maar als je dan binnen een ijsje wilt uitzoeken moet je een doekje voor je mond.

​Onderweg terug naar de boten zien we dat hier in Spanje de anderhalvemeter samenleving in ieder geval tussen auto’s en fietsers niet nieuw is.

​Dan komt de Haddock (ook uit Almerimar) ook naar de baai. Zij zijn met een heel gezin (3 kinderen) op stap en hebben een alleraardigst youtube kanaal (Mother Ship Adrift). Zij hebben het grootste deel van de lockdown met hun boot op de werf doorgebracht.

​Zo, tijd voor een beetje serieuzere baai zeilerij. We blazen de Happy-Cat op. We blijven hier nog wel even en dan is het de moeite wel waard. Ook de Haddock family vaart mee en zie hier hoe leuk ze dat vinden.

En zo ziet dat er vanaf onze bewakings camera’s uit. Helaas was de lens nogal vies van het zout en zand dat hier de afgelopen storm rondvloog.

​Zeker de voorste camera is wel heel erg vies.

​’s Avonds komen de Haddockjes op de borrel.

​Dan de volgende morgen komen er van die klote jetski’s de baai in scheuren. Als iets een waardeloze uitvinding is dan is het dat wel. Of eigenlijk zijn het vooral de mensen die ze besturen die beter niet hadden kunnen bestaan, maar ja. Even later komt een Guardia monster ook de baai in scheuren en houdt zich de volgende anderhalf uur bezig met het controleren van de papieren van de jetskiërs…… Ze hebben totaal geen belangstelling voor de jachten.

​Dan komt er weer een volgende storm. Weer ruim 50 knopen en weer uit het zuidwesten. 

​Je ziet zelfs regenbogen ontstaan door het opstuivende water. Inmiddels is Zangra, Finse kennissen uit Almerimar ook de baai binnen gekomen. Die waren vannacht net voor de storm binnen.

​Als het weer wat kalmer is gaan we samen met de Finnen en H&H wandelen naar het zuid strand van Cabo de Gata.

​Die rots daar links gaan we beklimmen.

​Het eerste stuk is vrij gemakkelijk.

​Maar dan komt het echte klimmen!

​Uiteindelijk lukt het ons allemaal boven te komen en kunnen we genieten van het uitzicht. Inmiddels waait het weer een halve storm.

​En dan weer afdalen naar strand niveau.

​De 13e gaan we toch maar richting noorden. We hebben ruim 10 dagen in dezelfde baai gelegen en dat begint toch wat te vervelen. Vooral omdat juist hier bij de kaap storm na storm langstrekt. Verder naar het noorden is het een stuk rustiger. 

​We gaan mooi voor de wind met de zeilen over twee kanten. Zo ziet dat er uit.

​En zo ziet dat er bij de Wahoo uit.

​We gaan naar een klein baaitje bij Las Negras.

​’s Avonds een lekker hapje bij ons aan boord.

​De volgende dag gaan we door naar een baaitje net noord van Aguillas. Dit is over de provinciegrens, maar van andere cruisers hebben we gehoord dat de Guardia niemand lastig valt. Let eens op dat stukje berg net rechts van het rifje.

​Ja, dat is geen berg!

​Dan gaan we de 15e naar Cabo Cope.

​We liggen fantastisch beschut tegen de swell achter de hoge kaap.

​En zo’n hoge kaap is natuurlijk wel weer een uitdaging.

​Omhoog is vaak makkelijker dan afdalen.

​Na de wandeling gaan we door naar La Azohía. 

​Als we voor anker liggen denken we een stuk zwart plastic te zien drijven. Het blijkt iets anders te zijn! We zien er een stuk of vijf.

​En dan gaat de zon weer eens onder.

​De 19e gaan we naar de baai Las Chapas bij Cartagena. Daar liggen Relax en Baravara (Finse en Zweedse vrienden uit Almerimar). Happy hour op Safari. Proost!

​De volgende dag gaan we een stevige wandeling doen. Hier op de top van de berg naast de baai zijn enorme kanonnen en forten uit de eerste wereldoorlog. We zijn hier in Februari vorig jaar ook al met de auto geweest toen we een vierdaags tripje Torrevieja deden. 

Twee Nederlandse Cats, één Zweedse Bavaria en een Finse Hunter.

Zo, we hebben de forten en kanonnen bereikt. Zie hoe enorm dat kanon rechts boven is.

Vluchttunnel.

Zo leerde de uitkijk de diverse schepen te herkennen.

Pekka en Tuula (Fins), Henk (NL), Lars en Ingela (Zweeds), Houkje, Paula en Wouter (NL)

De volgende morgen is het heel mooi windstil weer. We zien ons anker achter onder de boot liggen.

Zodra er een zuchtje is gaan we op pad richting Mar Menor. 

De zuid-oostkaap van Murcia. Dan nog een stukje naar het noorden en dan ankeren we voor El Oasis. Relax en Baravara zijn aan hun oversteek naar Ibiza begonnen, wij gaan eerst nog verder langs de kust van de provincie Valencia (Costa Blanca).

De 20e gaan we met heel weinig ruime wind richting het eilandje Tabarca (officieel het enige corona vrije eiland van Spanje). De gennaker kan er weer op.

Henk en Houkje hebben daar ook een heel mooi zeiltje voor.

Als we aan de noordkant van het eilandje komen schrikken we van de drukte. Zoveel boten hebben we zelfs in Almerimar niet bij elkaar gezien. Maar ja, het is weekend.

We lopen het eiland rond (Ca. 1,5 uur) en zien weer normale zomerse taferelen.

Al ziet dit terrasje er uit alsof het de crisis niet heeft overleeft.

Ze hebben hier ook politie.

’s Avonds wordt het weer rustig. De meeste boten gaan toch weer naar de haven op de vaste wal.

Wij gaan de volgende dag naar Moraira, de laatste stop voor Ibiza. Dit op deze foto is Benidorm.

Moraira.

We beginnen de oversteek naar Ibiza in absolute windstilte. Na ca. 20 mijl komt er een zuchtje en kunnen de motoren uit.

Dan komt er nog ietsje meer en komen we weer redelijk vooruit.

Zo, voor anker in Cala Comte op Ibiza. Het is er prachtig.

De 23e gaan we naar San Antonio (Ibiza). Dit is normaal een zeer druk en bruisend stadje maar dat is nu echt helemaal leeg. Ook de meeste bars en restaurants zijn dicht. Ibiza is een feest eiland wat het moet hebben van de discotheken en clubs en die blijven dit seizoen dicht.​

Ook het (zeer dure) boeienveld in de baai is zeer leeg.

Alleen de (gratis) ankerplek voor blijvers en arme cruisers zoals wij is redelijk normaal bezet.

Even weer een vervelend klusje. We hebben een AB rubberboot met een aluminium bodem en hypalon tube. Helaas kruipt er telkens corrosie tussen het lijmvlak van de tube op het aluminium en laat het dan los. Commentaar van de NL importeur “na ieder gebruik in zout water zoet spoelen”. Wij hebben het geprobeerd te plakken met pu kit, epoxy en bisonkit. De bisonkit lijkt het erg goed te doen.

We doen boodschappen in de Mercadona met Henk en Houkje. Hier wordt je dan weer met het corona gedoe geconfronteerd.

Dan gaan we de 26e verder naar Formentera. Er is een beetje wind vandaag. 

We ontmoeten onze Finse en Zweedse vrienden van de Relax en Baravara weer. Borrel en eten op de Relax!

Er is een klein beetje wind. Goed moment om weer eens te windsurfen!

De 28e wandelen we even naar het dorp op Formentera. Het is weekend en dat zie je  toch ook hier terug in de drukte in de ankerbaai.

Het is best mooi op het eiland. Veel stapelmuurtjes, een paar mooie molentjes en een monumentale kerk op het dorpsplein.

Wel eens een echt klein bijbootje gezien?

Dan gaan we de 29e naar Ses Salinas op de uiterste zuidpunt van Ibiza. Zoals de naam al zegt zijn hier grote zout velden. Het schip rechts op deze foto wordt net geladen dus het is allemaal nog echt in bedrijf.

Iets verderop hebben we uitzicht op het vliegveld, en we zien iets wat hier lange tijd nauwelijks is voorgekomen: er gaat een vliegtuig landen!!!

En dan is de maand al weer voorbij. Onze eerste zeilmaand dit seizoen. De vrijheid is heerlijk en langzamerhand lijkt alles weer wat normaler te worden. ook het weer is nu echt zomers, dus we genieten volop van zon, zee en zeilen. Op de boot merk je weinig van het corona gedoe, maar op de wal en vooral ook in het nieuws is het nog niet echt voorbij.
Eind juli zullen we de volgende blog plaatsen.