Augustus 2022

Griekenland 4

Deze maand beginnen we met de eerste duik van dit seizoen. Het was er eerder nog niet van gekomen en dan wordt de drempel steeds hoger. Maar bij een eilandje west van Salamina gaat het gebeuren. Daarna huren we weer een autootje om naar het vliegveld van Athene te rijden want ons nichtje Karlijn komt op bezoek en die gaan we ophalen. We hebben een heel leuke week met haar waarin we een dagje het eiland rondrijden, zeilen, snorkelen, duiken, surfen, enz.. Nadat Karlijn weer naar Nederland is vertrokken beginnen wij gelijk aan een vervelende klus: we gaat het dek en de opbouw verven. Na ruim 8 jaar moeten we te vaak poetsen om het glanzend te houden dus het moet er maar eens van komen. Het is een spannend klusje, want alle ramen moeten eruit en schilderen kan alleen maar bij zeer weinig wind en niet te hoge temperatuur. Dus tussen 7 en 9 in de ochtend. Er moeten twee lagen op de opbouw en drie op het dek, dus dat duurt wel een aantal dagen. En al die dagen moet het weer dus geschikt blijven. Het lukt en het resultaat is niet slecht. Na elf dagen is de klus geklaard en kunnen we weer verder zeilen. We zakken weer af naar het zuiden en eindigen deze maand op Paros, in de Cycladen. Intussen ben ik nog even jarig en komen we vrienden tegen.

De route van deze maand:

We beginnen deze maand tussen een heel klein eilandje en de westkant van Salamina. We willen hier een duikje gaan doen. Het weer lijkt nogal in de war, want er zijn wolken tegen de avond.

De volgende dag zijn die wolken weer weg. We gaan eerst even het dorp verkennen. Ruim opgezet rond rechte dirtroads. Beetje vakantiedorp achtig.

Hier en daar een beetje meer onderhoud zou geen kwaad kunnen.

En dan gaan we het bos in, zo kunnen we een rondje lopen langs één of andere bezienswaardigheid en dan weer naar het strand.

De bezienswaardigheid blijkt een opgraving van een oude Chora (stad op de top van een berg) te zijn. De opgravingswerkzaamheden lijken al lange tijd stil te liggen, al zijn er nog wel afzettingen en van die kleedjes met grond erop om met een kwastje afgestoft te worden.

Vanaf die plek kijk je ook op het dorp in de valei waar we net waren.

En daar ligt de Safari. Bij dat eilandje gaan we een duik doen.

Daar gaat ie dan. Eerste duik van dit seizoen. Beetje bang voor de kou op grotere diepte dus een vol duikpak aan, maar de watertemperatuur komt zelfs op ruim 10+ meter diepte niet onder de 27 graden.

Heel veel visjes.

Kokerwormpje.

Een zeer goed gecamoufleerde platvis. Als ie niet net had bewogen zouden we hem niet hebben ontdekt.

Deze dingen liggen er vrij veel. Geen idee wat het is. Ca. 70 centimeter lang en 30 in doorsnede.

Hier zwemt er maar één van rond.

Mooie blauw fluorescerende minivisjes.

En dan ontdekken we een octopus tussen de stenen. Ze zijn werkelijk meesterlijk in het aanpassen aan de omgeving.

Ze kunnen hun kleur en textuur aanpassen en verdwijnen zo vrijwel geheel in de omgeving. Alleen zijn ze nieuwsgierig dus de ogen blijven altijd zichtbaar.

Zo, terug bij de rubberboot. We kunnen weer naar boven.

We varen terug de baai van Salamina in en stoppen onderweg nog even bij de Lidl voor wat boodschappen. Daarna varen we door tot de ankerplek voor Salamina city. Morgen gaan we Karlijn van het vliegveld van Athene halen.

Zo, autootje opgehaald en nu op de veerboot naar de vaste wal. Daarna nog een klein uurtje rijden naar het vliegveld.

We parkeren op de short stay parkeerplaats en zien op onze buurauto een lifter zitten.

Karlijns vliegtuig was mooi op tijd (bij wijze van uitzondering lijkt dat tegenwoordig).

We beginnen aan de rit terug naar Salamina.

Zo, al weer op de veerboot. Wit hè, zo uit Nederland…

Na nog een kilometer of zes op Salamina het laatste stukje van de reis met de bijboot.

En dan na een drankje, hapje en een heleboel bijpraten is de zon al weer vertrokken en wordt het donker.

De volgende dag hebben we de auto nog en willen het eiland rondrijden. Vlak bij de haven waar we de bijboot leggen ontdekken we een hele grote markt. Dus daar eerst maar even langslopen.

Usfi op de zuidwest kant van het eiland.

Kerkje op de zuidoost kant van het eiland.

Uitzicht vanaf ongeveer het midden van het zuidelijke deel van het eiland.

Klooster.

Uitzicht op het eilandje waar we laatst gedoken hebben, op de westkant van het eiland.

Na het zuidelijke deel van het eiland helemaal goed bekeken te hebben leveren we de auto weer in en na een zwemmetje is het tijd voor muziek. Karlijn speelt heel aardig piano.

Dan kunnnen wij niet achterblijven.

En dan BBQ.

En dan koffie en koud water (en later nog een biertje).

De volgende morgen gaan we op pad naar een baaitje aan de zuidkant van Salamina.

Er is inmiddels een stevige natuurbrand uitgebroken en er vallen weer asdeeltjes op de boot. We varen even door de rook heen en dan neemt het ook heel snel weer af. Of de brandstof is op of de blusvliegtuigen hebben enorm goed hun best gedaan want binnen een uur of 3 is de rook al weer helemaal weg.

Gelijk maar even dippen want het is behoorlijk warm.

Daarna pakken we de snorkelspullen en gaan bij een klein rotseilandje in de baai snorkelen.

Mooi gekleurde visjes: Thalassoma pavo (pauwlipvis), links een vrouwtje en rechts een mannetje volgens onze visjes atlas. Geheel naar de tijdgeest van nu beginnen alle visjes als vrouwtje en worden dan ongeveer op de helft van hun leven een mannetje. Geheel in tegenstelling tot bij mensen gebeurt het andersom dan kennelijk weer niet.

Iets minder gekleurd meisje.

Anemonia Sulcata (wasroos). Is een dier, geen plant. Hoe deze zich identificeert weet ik niet.

Obelia lonissima (zeedraad anemoon), ook een dier.

Kreeftenkooi.

Snorkelaar.

Belone belone (geep).

Het snorkelen is Karlijn erg goed bevallen (ons ook trouwens) en vandaag krijgt ze haar eerste duikles. Niet dat ik instructeur ben of zo, maar in water met een vlakke bodem maximaal 3 meter diep durven we dat wel aan.

Gisteren heeft Karlijn het cursusboek doorgelezen, nu oefenen we nog even de handsignalen.

We laten ons zakken naar de bodem en oefenen het uittrimmen. Vinnen op de grond en bovenlijf van de grond houden door voldende lucht in het vest en dan met de longen varieren en leren van wat er gebeurt. Karlijn is een natuurtalent. Het gaat gelijk goed, ze schiet niet omhoog en ploft niet op de bodem.

Dan kunnen we wel rustig een stukje over de bodem scharrelen.

Ze ademt nog een beetje veel, maar is verder mooi rustig en blijft perfect op diepte. We zitten hier op ongeveer twee meter diep met de bodem op drie meter. Na een half uurtje rondkijken gaan we naar de oppervlakte en dan nog even naar de snorkelplek van gisteren en kijken daar nog een kwartiertje rond.

Na de duik halen we het anker op en zeilen naar het eiland Aegina. We zijn lui en gaan alleen op het fokje.

Wandelen op Aegina.

Mooie witte bougainville. Die zie je meestal in het roze. Wit zie je hier zelden.

Pistache nootjes. Nog niet rijp. Een heel belangrijk product voor dit eiland.

Zo weer terug van een heerlijke pita gyros maaltijd op de wal. En dan is het al weer avond.

Skipbo en later trains, pearls en uno.

De 7^e gaan we verder naar Kolfos op de oostkant van Peloponnesos

Zo’n nichtje aan boord heeft vele voordelen. Zo kom ik nu ook af en toe eens op de foto.

En zelfs op de film.

In de baai van Kolfos zetten we de surfplank in elkaar. De wind is enorm vlagerig, maar Karlijn is surfinstructeur geweest dus dat moet lukken.

En ja, het lukt!

Later loopt de baai helemaal vol met nederlandse flotillas zonder anker etiquette. Er komen er twee veel te dicht bij liggen met het anker op steen. We waarschuwen ze dat ze op steen liggen en veel te dicht bij. Maar dan spelen de egootjes van de mannen die skipper op hun T-shirt hebben staan een beetje op en ze willen niet weggaan, want ze hebben het goed ingeschat. Wij verplaatsen dan maar naar 50 meter verderop, maar ze gaan toch maar even bij hun anker kijken. En waarachtig, een half uurtje later zijn ze toch weggegaan.

Verder komt er niemand meer te dicht bij ons liggen (wel te dicht bij elkaar en bij anderen). ’s Avonds komt Harald (India zie blog van juli) nog even buurten. Hij schippert ook op één van de boten van een nederlands flotilla dat aan de kade ligt. Vanochtend gaan we even het dorpje verkennen.

Poging tot usfi. Helaas is er iets niet helemaal goed met mijn rechter arm.

Deze is beter. Na de wandeling eten we nog een ijsje bij de plaatselijke bakker en gaan dan ankerop om richting Salamina te gaan. We willen daar weer in de baai achter het kleine eilandje gaan liggen en daar vanmiddag en morgen nog een duikje doen.

Het was een beetje een lastige tocht met harde tegenwind en hele felle golven. Maar met drie reven in het grootzeil en de kotterfok komen we met een beetje hulp van de motoren toch redelijk vlot op de plaats van bestemming. Er is nog wel tijd voor een duikje.

Ook hier is in de ankerbaai weer een groot plateau van een meter of drie diep dus we kunnen weer veilig de tweede duikles doen.

Aplysina aerophoba (goudspons). Op zich niet bijzonder, dat zie je heel vaak, maar wat wel bijzonder is zijn al die huisjesslakjes die erop en ertussen leven.

Gobius geniporus (slanke gondel). Weer een aardig goed gecamoufleerd visje.

Kijk een kokerwormpje in actie.

Stukje achtergelaten visnet. Op zich is het natuurlijk vervuiling, maar toch best mooi.

Rudarius minutus (vijlvis). Niet echt gemaakt om snel te kunnen zwemmen. Waar ie wel voor is gemaakt weet ik niet.

Een onderwatervulkaan of zo. Een centimeter of 50 in doorsnee en 30 cm hoog. Geen idee wie hier in woont.

De 9^e doen we nog een duikje, nu bij het eilandje. Het is even zoeken naar een ondiep gedeelte, maar het lukt.

We hebben nu onze derde duikset opgediept zodat we met z’n drieën kunnen gaan.

Karlijn gaat wederom als een ervaren duiker op een metertje boven de bodem en zo’n twee tot drie meter onder de wateroppervlakte zachtjes vooruit. Grappig is dat ik in het verleden als ik iets interessants tegenkwam vaak minder goed op mijn ademhaling lette en door te diep inademen of zo begon te stijgen. Karlijn lijkt daar geen last van te hebben. En juist op zo’n geringe diepte is dat heel gevoelig.

Kokerwormpje.

Wonderlijke zeester.

De laatste avond van Karlijns bezoek. Ze is nog niet zo bruin geworden als Paula, maar het ziet er toch heel anders uit dan een week eerder.

Het uitzicht vanuit de patrijspoort in Karlijns slaapkamer. Morgen vroeg op om op tijd op de veerboot te zijn.

Om 7 uur opgestaan en om even na 8 uur lopen we naar de veerhaven (3 kwartier lopen) aan de Athene kant van Salamina.

Karlijn moet de boot van 9 uur hebben zodat ze dus bus van kwart voor elf vanaf Pyraeus naar het vliegveld kan pakken.

En daar gaat ie. We hebben het erg gezellig gehad met Karlijn.

Terug aan boord beginnen wij met een vervelende klus. We willen het dek en de opbouw opnieuw in de verf zetten. De verf is nu ruim acht jaar oud en het kost steeds meer moeite om het glanzend te houden en de antislip is te glad geworden. In de hoeken van de ramen zijn een paar spanningsribbeltjes ontstaan die we willen repareren. Dus moeten we de ramen eruit halen.

10 augustus. Zo, eerst alles maar eens schuren.

11 augustus. Dan, nadat we in de hoeken van de ramen een extra glasmatje hebben aangebracht, kan er epoxyplamuur overheen.

12 augustus. Na uitharden en schuren gaat er witte epoxyverf op.

En dan na een paar uur uitharden, weer gladschuren en een laagje witte DD lak. Als alles dan weer even wit is dit weer terugschuren tot het dof is.

13 augustus. Het waait nogal en als het waait kunnen we niet verven. Twee componenten DD lak van de IJssel is fantastisch spul maar kan niet in de wind aangebracht worden. Normaal breng je een behoorlijk dikke laag aan met de schuimroller en door de eigenschappen van de verf trekt die dan superglad, alsof het gespoten is. Maar met wind droogt de oppervlakte zo snel dat je geen volle laag krijgt zonder aanzetten. Dus vandaag maar even een ander klusje, de stuurboord schootlier kan mooi even schoongemaakt worden en opnieuw in het vet.

Bah.

14 augustus. We hebben weinig kunnen doen vanwege de wind. We hadden 20 tot 30 knopen wind bij 30 tot 35 graden dus dan kun je echt niet verven. Wel kunnen we de zonnepanelen van het achterdak halen, net rechts van de giek zie je Paula er net mee weglopen. Helaas hebben we de bevestigingsblokken destijds geplakt met lijmkit en die willen er niet meer af zonder ze te vernielen. Dus daar dan maar omheen verven.

Ook hebben we het afplakken klaar gekregen. Erg lastig in die wind, maar het zit erop.

15 augustus. We zijn om kwart voor zes opgestaan en er is 5 tot 10 knopen wind en het is 25 graden. We mengen de verf en gaan in ieder geval het achterste gedeelte van het dak doen. Bakboord en stuurboord moeten dan nog wel even de achterste ramen eruit en die randen geschuurd, maar dat kan in de inductie tijd (half uurtje) na het mengen van de verf.

Alles staat klaar voor het verven, nu is het wachten op daglicht.

Het schilderen zelf duurt maar een half uurtje.

Zo, dat kan drogen!

Het probleem met twee componenten verf is dat je genoeg moet mengen voor de klus, maar wat je overhoudt kun je niet bewaren en is dan verlies. Wij doen er antislip poeder door en verven er twee kleine dekvakjes mee. Dus geen verlies.

Het is moeilijk om grote vlakken antislip mooi strak te krijgen zonder aanzetten. Die antislip korreltjes stapelen toch wat op de rand van het vorige stukje. Dus wij gaan het dek in kleinere vakjes verdelen. Vind ik ook mooi staan trouwens. We plakken de dammetjes af en schuren daar de antislip weg tot het helemaal glad is.

En dan gaat er groene DD lak over heen.

Dat gaat het er zo uit zien. Ik vind het heel goed staan. De overgangen naar het oude groen schuur ik heel voorzichtig met 320, 500, 1000 en 1500 en dan polijst ik die randjes weer tot hoogglans met 3M fast cut en dan finecompount, machinepolish en als het hele dek klaar is zet ik het in de was.

Volgens het weerbericht zouden we morgen moeten kunnen verven dus halen we de rest van de ramen eruit en schuren de randjes.

We plakken het van binnen dicht met plastic en ducttape.

Het wordt er binnen erg deprimerend van.

16 augustus. We staan weer om kwart voor zes op, maar er blijkt condens op het dak te staan. Dat moet eerst weg voor we kunnen verven. En dat is lastig, want met die inductietijd van een half uur en de zeer snel stijgende temperatuur wanneer de zon opgekomen is, is het tijdframe voor de beslissing wel of niet te gaan mengen erg klein. We vegen het condens weg en als de resten lijken te drogen gaan we snel mengen. Om zeven uur is het gemengd zodat we om half acht kunnen verven. We doen het voor en achterdak en met het restje een dekvak.

17 augustus. Om half zeven opgestaan, maar het waait. Geen condens, dat is dan weer een voordeel. 5 tot 15 knopen wind. 5 is prima, 15 veel teveel. Dat is heel lastig, want als we vandaag niet kunnen verven moeten we gaan tussenschuren. Na één dag krijg je chemische hechting tussen de lagen en dat is echt het beste. Laat je die tijd verlopen dan moet je weer schuren. De wind lijkt wat in te zakken dus mengen en een half uur wachten en intussen hopen dat de wind afneemt en niet weer toeneemt. Het blijft een beetje rond de 10 knopen, maar de verf is al gemengd dus het moet maar. We doen de tweede laag op het voordak en van wat er over is doen we weer een dekvak.

Als de verf stofdroog is gaan we de kleine deukjes in het dek wegplamuren met epoxyplamuur. Die deukjes ontstaan doordat onze boot superlicht gebouwd is en de glas-epoxy diktes alleen voor de structurele sterkte berekend zijn en niet voor hardheid van de oppervlakte. Er is geen dikke laag gelcoat of zo dus als je iets zwaars laat vallen of met harde laarzen op lijnen of zo gaat staan stampen kan er een klein deukje ontstaan.

18 augustus. Na schuren zie je dat het niet veel voorstelt, maar laten zitten vind ik ook weer wat jammer. We plakken ook gelijk alle randen af.

Paula gaat de afplak van de genuarails verwijderen. Een rotklus want ongeveer de helft van het plakband wat we hebben gebruikt is van een verkeerde soort. Die is zeer moeilijk verwijderbaar en er blijven lijmresten en zo achter.

Zo, afgeplakt (met nieuw 3M plakband), geschuurd en schoongemaakt. Klaar om morgenochtend als de temperatuur van het dek niet rond de 50 graden is te schilderen.

Straks als de zon bijna onder is nog wel even een beetje een verdund laagje wit op de grijze plekken om geen doorschemer problemen te krijgen.

Intussen is de afplak rond het dak verwijderd en is het al aardig uitgehard. We wachten nog even op (theoretisch) volledige uitharding en dan kunnen we de ramen weer gaan monteren.

Het achterstuk loopt een dag voor op de rest dus die ramen monteren we nu al weer. Bij het eruit halen is de neopreen pakking tussen de aluminium frames en de boot hier en daar beschadigd en na ruim 13 jaar zit er ook weinig veerkracht meer in. Paula is gisteren na het schilderen naar Piraeus gereisd (half uur lopen, kwartier veerboot, half uur bus, half uur trein en dan weer terug) om nieuw neopreen te halen.

Dan moeten de randjes tussen de opgeplakte zonnepanelen ook nog even een nieuw laagje verf hebben.

Tegen de avond zal ook de verf van het voorste dakdeel zijn uitgehard dus ook daar halen we de neopreen resten van de frames. We plakken er nieuwe op en voorzien het van een dun laagje vaseline.

En dan langzamerhand begint het er weer wat beter uit te zien binnen.

We doen in het totaal 6 ramen (er moeten er morgen nog 8) en gaan dan weer eens lekker uit eten. Nadeel van dat gedoe met die ramen eruit is dat de boot hoegenaamd niet op slot kan. Niet dat er veel kans op inbraak is, maar ik vind het toch een vervelend idee de boot alleen in de baai achter te laten, zo open. Maar ja, alarm erop en een restaurant met zicht op de boot, dan kan het wel.

Terug op de boot genieten we van al weer een prachtige zonsondergang en gaan vroeg naar bed.

19 augustus. Kwart voor zeven ’s morgens, klaar om antislipverf voor het dek te gaan mengen.

De zon komt net op, het is bijna windstil en nog maar een graad of 27. We gaan de 1^e laag op de rest van het dek doen.

En zo ziet dat er dan van boven uit.

En dan kunnen we de rest van de ramen weer monteren.

Een ongekende luxe: een boot met ramen. We zijn nu ook weer zeewaardig. Je moet er niet aan denken wat er gebeurt als er zo’n storm met vlagen tot 100 knopen en zeer zware slagregens langskomt zoals een paar dagen geleden op Corsica en je hebt alleen wat plastic op de binnenkant van je raamgaten geplakt….. Gelukkig hebben we hier aldoor prachtig weer.

Dan gaan we nog even de kuipvloer afplakken en schuren. We willen de kuip vanavond net voor we naar bed gaan doen zodat we er het minste last van hebben.

Al weer een mooie zonsondergang.

20 augustus. Geen zonsondergang, maar zonsopkomst. Het is kwart voor zeven, er is geen condens en geen wind dus ik meng gelijk de verf voor de tweede laag antislip.

Zodra de inductietijd van de verf voorbij is kunnen we beginnen.

Vijf voor zeven.

Kwart over zeven, we kunnen beginnen.

Dit keer doen we als de rest klaar is de kuipvloer er wel gelijk achteraan, want we hebben nog wat verf over.

Dan maar even een paar uur binnen blijven. Wel even een plakbandje voor de deur want je vergeet wel heel snel dat het nog nat is.

Na een uurtje of twee binnenzitten kunnen we weer over de kuipvloer lopen. We doen boodschappen, kitten de zonnepanelen opnieuw af en lummelen wat om. ’s Avonds gaan we weer eens uit eten. Mixed grill deze keer. € 24 voor twee personen, twee biertjes van € 3 en een fles water voor € 1 maakt samen € 31 met z’n tweeën. Probeer dat maar eens bij de Griek in Nederland!

Deze boot ligt hier in de haven. Ze konden kennelijk goedkoop aan een tweede stuurhut komen of zo, alleen jammer dat het er totaal niet bij past. En ja, hij staat echt op die witte boot, kijk maar naar de voorste mast. Heb je wel weer een kamertje erbij.

Terug aan boord gaat de zon al weer zo mooi onder.

Dan moet ik nog even aan het werk. We rollen nog snel even een laagje witte DD lak zonder antislip over de antislip heen. Dat werkt de onregelmatigheden in de verdeling van het antislip poeder iets weg en maakt het iets milder. Anders haal je je knieën open als je op het dek zou vallen.

21 augustus. Weer om kwart voor zeven op en nu nog het hele dek voorzien van een laagje verf zonder antislip. Dan kan de afplak eraf en alle gedemonteerde dingen weer gemonteerd en is de klus officieel af. YES!!!!!

Begonnen op 10 augustus rond een uur of één en klaar op 21 augustus rond een uur of één. Elf dagen redelijk hard werken (althans een aantal uren per dag). We zijn niet ontevreden. Binnenkort maar weer eens op pad.

Gisteren (22^e) hebben we nog even boodschappen gedaan bij de Lidl en zijn toen doorgegaan naar de westkant van Salamina, daar achter dat eilandje waar we gedoken hebben. Vandaag gaan we langs de zuidkant van Salamina richting het oosten. Er is heel weinig wind, maar Palaia Fokaia moet wel te halen zijn.

Er liggen weer veel schepen op de ankerplaats voor Athene. Het weer is van slag. Het is bewolkt en we hebben vannacht een beetje onweer gehad. Dus het verfwerk is net op tijd klaar.

Palaia Fokaia. Dikke onweerswolken. Gek genoeg liggen we met maar twee jachten in deze enorme baai. Het is echt nergens druk. Vanwege het onweer?

In de baai van Palaia Fokaia ligt volgens de kaart een vliegtuigje op de bodem. Die willen we natuurlijk wel even bekijken dus pakken we de duiksets.

Als we het gevonden hebben begint het ook net flink te waaien. Er komt een bui aan. Paula vertrouwt het niet en blijft in de bijboot. Ik ga wel even naar beneden en er ligt inderdaad een vliegtuigje. Op de kop en kennelijk ligt het er al een paar jaar. Het neuswiel is dwars naar achteren gedrukt.

Elektro kastje?

De zijwielen zijn ook uitgeklapt geweest, maar de rechtse is afgeknapt en ligt in de wielkast, de linker is weg. Boeiend om dit zo te zien.

Na het duikje willen we naar de Cycladen, maar de wind valt helemaal weg. We motoren maar naar een baaitje 8 mijl westelijker (Pasalimani). De volgende dag is er wel weer wat wind en zeilen we naar Serifos. Onderweg wordt er nog wel even een flinke bui gebakken, maar die bereikt ons niet.

In de baai van Serifos komen we Lady tegen, de Deense kotter met Zweedse eigenaren Niklas en Kristina. We kennen ze sinds de winter van 2019/2020, zij lagen ook in Almerimar.

Samen wandelen we naar de Chora die op zon 250 meter boven de lage stad ligt.

Weer een fantastisch electrisch systeem hier.

Zo, boven bij het kerkje op de top. Links Safari en rechts Lady. Niet zo druk in de baai.

En dan weer de afdaling.

Helemaal beneden weer, hoe dor de rest van het eiland ook is, hier is het kennelijk behoorlijk nat, want er groeit heel veel riet.

Het dagelijkse gevecht tussen de veerboten om aan de kade te meren. Die rode moet weg voor de grote daar links op de foto kan aanmeren. Heel wonderlijk dat de timing telkens zo uit komt dat ze precies tegelijk hier zijn.

Paula gaat een taart voor mij maken, want ik ben morgen jarig.

Het is een gin&tonic cheesecake en hij smaakt heerlijk.

Zo, 58 jaar inmiddels. Niklas en Kristina komen het mee vieren.

En dan de 29e gaan wij weer verder. We maken nog even een babbeltje over de railing en dan zeilen we naar Paros.

Ideale zeilomstandigheden voor ons. Tussen de 5 en 10 knopen wind recht van opzij en geen golven. Beetje jammer dat de zonnepanelen nu geen zon krijgen, maar dan moet de generator vanavond nog maar even aan. We merken aan de opbrengst van de panelen duidelijk dat we al weer later in het seizoen zitten. De temperaturen zijn hoog, zowel van de lucht als van het water en dan nemen de koelkast en vriezer meer dan in het voorjaar terwijl de zon intensiteit al weer afneemt.

Goed opletten hier zo voor Paros. Waar wij varen is het 40 meter diep, maar links en rechts van ons steken de rotsen boven het water uit.

In de baai zwemt een flinke zeeschildpad rond de boot.

En hier een klein filmpje van die turtle. Een beetje saai want het gaat allemaal nogal traag.

En dan even een wandeltje in het schilderachtige stadje.

En dan is de dag al weer om.

We blijven nog een dagje in deze baai en doen de volgende dag weer een wandeltje (met als beloning een heerlijke pita gyros). Ze zijn erg vriendelijk voor zwerfhonden hier.

Het ziet er allemaal heel mooi uit.

En dan iets heel geks als we de volgende dag de baai uitzeilen. Er komt een ferry achter ons aan die achter ons langs lijkt te gaan. Maar heel vreemd gooit ie ineens het roer om naar stuurboord en hangt helemaal scheef (we horen zelfs allemaal alarmen afgaan) geeft vol gas en perst hem tussen ons en de rotsen voor de kust door en stuurt dan weer hard naar bakboord om z’n oude koers weer te gaan voorliggen.

Na een paar uur dobberen met 2 knopen snelheid (geen wind) draaien we de noordbaai van Paros in.

We gooien het anker uit voor Naousa, wederom zo’n schilderachtig Cycladen plaatsje.

En dan is de maand weer om. Veel gedaan deze maand. Erg leuk gehad met Karlijn aan boord. Wat minder leuk was de schilderklus, maar het resutaat geeft dan wel weer een goed gevoel. Ook het duiken was weer erg leuk en als je dat weer wat regelmatiger doet wordt de drempel weer duidelijk lager en het onderwaterleven is toch wel erg interessant. We liggen nu in een hele mooie baai voor het stadje Naousa op Paros, midden in de Cycladen. We blijven hier een paar dagen liggen om Bella Ciao weer te ontmoeten en om voor een Meltemi die begin volgende week zou moeten komen te schuilen. Misschien gaat Paula als die Meltemi weer wat afzwakt nog even kiten en daarna gaan we richting Kos waar onze volgende bezoekers aan boord zullen komen. Eind september zullen we de volgende blog plaatsen.