Februari 2022

Marina di Ragusa, Eindhoven en Winsum

Februari al weer. De tijd gaat snel. Deze maand wandelen we weer erg veel en ook bezoeken we de Etna. Met meer succes dan de vorige poging. De dagen worden al merkbaar langer en de temperaturen al weer voorjaarsachtig. De bloemen schieten overal uit de grond en uit de knoppen aan de bomen. Tegen het einde van de maand gaan we weer voor een paar weken naar Nederland, want Fria is jarig en ondanks het voorjaarsweer willen we toch ook nog gaan skiën.

We beginnen deze maand met het voorlopen van de volgende groepswandeling. Wij noemen hem wigwam omdat we op zeker moment in het bos een wigwam tegenkomen. Het begint met best wel goed weer al is het behoorlijk koud.

En dan zien we over de horizon een regenboog. Dat ziet er niet goed uit. We zijn dan ook behoorlijk nat geregend.

Onderweg terug komt er een mailtje van de office. Joepie, we hebben weer een pakje! Voor Paula deze keer, ze kan niet wachten het uit te pakken.

Het zat wel heel goed ingepakt, maar dat mag ook wel, het is namelijk tamelijk duur. Het is een akoestisch-elektrische gitaar!

Dan is het weer donderdag (3 februari) en doen we de groepswandeling. Heel wat betere omstandigheden dan twee dagen geleden. Zie het stuwmeer, waar Ragusa zijn zomerwatervoorraad in opbouwt, rechts op de achtergrond.

En prachtig geterraste bergtoppen.

De groep van 3 februari, 12 man.

Lunch.

De wigwam wandeling was iets aan de korte kant dus doen de “green walk” door de vallei midden in Ragusa City er nog even achteraan.

Het ziet er allemaal super mooi uit, alleen stinkt het water van de rivier in het midden een beetje riool achtig…..

Zo, wigwam wandeling en green walk samen toch weer goed voor zo’n 13 kilometer. Op naar huis.

De 4^e doen we weer even een klusje. We vervangen de bronzen uitlaat van de watermaker door een kunstof True-Design en we halen de motor uitlaten er uit om eens goed te poetsen. Die zijn van rvs 316, maar roesten toch.

De binnenrand wil niet met de polijstschijf dus dan maar even met scotch bright.

En nog even een onverwacht klusje, er is weer een boilerelement gesneuveld door het extreem hoge kalkgehalte van het water hier. We hebben een voorraadje van die dingen dus gelijk vervangen.

De 5^e moeten we naar Catania voor een autowissel. De Etna ziet er weer prachtig uit als we wat dichterbij komen.

De auto die we met Paul en Marion delen heeft z’n tijd weer gehad. Dus we leveren het Opeltje in en nemen nu beiden een nieuwe want we konden geen nieuwe met gratis tweede bestuurder vinden.

Betaal je wel voor de tweede bestuurder dan is de auto drie keer zo duur dus nemen we er ieder één mee. Wij krijgen een mooie, splinter nieuwe, blauwe Fiat 500 voor € 2,64 per dag. Paul en Marion krijgen een witte.

De 7^e weer even een klein klusje. De elektrische spoelwaterklep van het toilet lekt een heel klein beetje. Blijkt de schroefdraad die de stift die in de magneet gaat met het huis verbindt te zijn doorgeroest. RVS 316!

Een dikkere o-ring lost het probleem voorlopig op, maar we zullen hem op den duur wel moeten vervangen. We hebben reserve kleppen, maar stellen het nog even uit.

Dan gaan we met Marcel & Natasja en Paul & Marion naar de Cava Grande. Het weer is al weer prachtig en we hebben er zin in.

Cava Grande is een vallei van ruim 300 meter diep die als een scheur door een 600 meter vlakte loopt.

Het is al jaren verboden en afgesloten omdat er ergens in 2012 of zo brand is geweest en de houten hekjes langs het pad zijn hier en daar verbrand. Maar daar trekt niemand zich iets van aan. De plaatselijke kroegbaas, die moet leven van bezoekers aan de canyon, heeft zelfs kratjes aan beide zijden van het hek gezet om het overklimmen wat te vergemakkelijken.

En dan beginnen we aan de ruim 300 meter afdaling.

Zo, helemaal beneden, diep in de kloof. Hier is een riviertje met water vallen.

Helaas staat de zon te laag om helemaal onder in de kloof te komen dus het is hier best wel koud, maar ook heel mooi.

De reflectie van de zon beschenen wand en de blauwe lucht in het water.

En dan weer 300 meter omhoog.

Weer op het plateau is de Etna goed zichtbaar.

En kun je de baai van Syracusa zien.

We gaan nog even naar de eveneens verboden meer oostelijke ingang, maar dat pad is totaal overwoekerd.

Paula speelt nu dagelijks een beetje gitaar. Een beetje omdat je zonder versterking eigenlijk niets hoort. Het voorversterkertje waar ze de koptelefoon in kan pluggen is nog niet aangekomen.

9 februari, weer even een klusje. De camera die achteruit kijkt is offline. We krijgen hem ook niet meer online dus hij zal wel stuk zijn. We vervangen ze dan allebei maar, die camera’s zijn niet duur en dat gebungel in de mast is ook geen pretje.

Zo, de schroefjes pasten natuurlijk niet in dezelfde gaatjes dus weer opnieuw boren en tappen, maar het is weer klaar.

10 februari, het is weer donderdag. We gaan de wandeling door de twee valleien noord van Ragusa doen met de groep. 16 man deze keer.

Na een afdaling via een soort trap tussen Ibla en Ragusa moeten we een rivier over. Er liggen wel wat stenen waar je over kan en de meesten redden het met droge voeten.

Helaas lukt dat niet iedereen…

Het stukje waar de conversatie volledig stil valt….

Foto momentje om weer even op adem te komen. Ibla.

En dan weer zo’n stuk waar de conversatie volledig stil valt.

Weer zo’n foto momentje met Ibla op de achtergrond.

En dan staan we op de rand van de hoogvlakte te kijken naar de Ragusa hoogvlakte. Daartussen is de vallei waar we net uitgeklommen zijn. We volgen de rand van de kloof dadelijk richting het zuiden.

De groep van 10 februari tijdens de afdaling naar de volgende vallei.

En dan door de volgende vallei weer richting het noorden.

Op het diepste punt wederom een rivier. Deze is iets makkelijker.

En dan kronkelt dit ineens midden over het pad.

En dan weer omhoog om dadelijk weer af te kunnen dalen naar de eerste vallei.

En dan vlak voor het einde van de wandeling nog weer even over een rivier. Hier is gelukkig wel een brug!

En dan een half uurtje in de auto terug naar MdR en nog even met z’n allen een biertje in de Stella Marina bar.

Het uitzicht over de haven na het biertje.

12 februari, we gaan weer een wandeling voorlopen. Deze noemen we het koeienpad. Het ziet er allemaal goed uit.

De amandelboompjes worden al weelderiger.

Links naast het bloemetje nog een amandel van vorig seizoen.

Deze stond vorig jaar heel erg mooi in bloei toen we hier in april 2021 met de groep langsliepen. Zie foto hieronder.

Deze foto is op 7-4-2021 gemaakt dus op die bloei moeten we dit jaar nog even wachten denk ik.

Uitzicht op Ibla en Ragusa.

Dan hebben we eerst spelletjes avond. Dat doen we elke week. Deze week is het bij ons.

En dinsdag de 18^e gaan we samen met Peter en Peter en Catherine met hun dochter en kleinzoon bij Roy en Jessica op bezoek.

Lunch.

Zo het is weer donderdag, we gaan de koeienpad wandeling met de groep doen. 15 deelnemers deze keer.

Het begint met een flinke klim.

Op de top hebben we een heel mooi uitzicht op Ragusa.

De amandelboompjes zijn zo mogelijk nog mooier dan 5 dagen geleden.

We komen een flinke groep paarden tegen op onze route.

Dan een flinke afdaling.

Tot we helemaal diep in de vallei zijn.

Dan weer een heel erg stevige klim over een oud romeins pad.

Op (bijna) het hoogste punt lunch en daarna een stukje vlak en dan weer afdalen naar de auto’s. Totaal wordt het vandaag een kleine 12 kilometer en 481 meter op en neer.

De groep van 17 februari.

19 februari, we gaan met Paul & Marion en Natasja & Marcel naar de Etna. Deze keer kunnen we wel tot de 2000 meter pakeer plaats komen. Er ligt nu totaal geen sneeuw en het is zelfs op deze hoogte ca. 18 graden.

We gaan naar het bovenste station van de kabelbaan lopen.

Deze kabelbaan. Hij gaat wel vandaag, maar dat is natuurlijk voor watjes.

Zo, de klim begint.

De helft zit er op dus tijd voor een groepsfoto.

Er komt een beetje rook uit die rechtse piek. Dat is een paar jaar oude krater. De nieuwste ligt iets verder links en veroorzaakt die dikke witte rook. Geen as en zwarte rook vandaag.

Een bergketen verder naar het westen. Kennelijk hoog genoeg om vol sneeuw te liggen. Het weer is fantastisch en het zicht geweldig.

Gestaag stijgen we verder. Het is via het pad geen moeilijke klim, maar we gaan wel een meter of 600 omhoog.

Hè, hè, boven. Vanaf hier kunnen de luie mensen die uit de kabelbaan komen naar de top met die rupsbussen. Wij gaan hier een hapje eten en dan weer naar beneden wandelen.

Zo, weer onderweg naar beneden en midden in beeld de krater van 2001 met die van 1986 iets lager en net rechts daarvan.

De laatste loodjes van het afdalen.

Weer terug bij de auto’s. Het was een prachtig uitstapje.

Na op zondag een spelletjes avond, op maandag boulle op het strand en dinsdag een wandeling met Paul en Marion hebben we op woensdag onze rugzakken ingepakt om donderdag de 24^e de auto weer in te leveren en het vliegtuig naar Nederland te pakken.

De Etna houdt zich gelukkig gedeisd en het vliegveld is open. Een paar dagen geleden is de Etna nog enorm uitgebarsten en is het vliegveld nog dicht geweest dus we hielden ons hart vast.

Daar gaan we. De straat van Messina hier beneden.

En even later de besneeuwde toppen van de Italiaanse Alpen.

We logeren twee nachtjes bij Catherine in Eindhoven. We gaan de 25^e naar de Hondberger Venen voor een wandeling door het bos.

Kijk, mooie venen en vennen.

Dan gaan we de 26^e naar Winsum. De 27^e is Fria jarig, maar kan op haar 81^e ook gelijk aan het werk met het verplaatsen van de houtstapel. Morgen komt een isolatie firma de spouw vol bolletjes blazen en dan moeten ze ook achter de houtstapel zijn. Dus die moet verplaatst voor we haar verjaardag kunnen gaan vieren.

Het is prachtig on Nederlands weer en de krokusjes en sneeuwklokjes staan er schitterend bij. Dit weer is op zich al een heel mooi verjaarscadeautje.

En dan is het maandag 28 februari en komt om 8 uur ’s morgens de isolatie firma. Het is al weer prachtig weer.

Ze beginnen met het boren van schuine gaten door de fundering naar de kruipruimte, waar een PVC pijp de functie van de ventilatie via de spouw gaat overnemen.

Verder boren ze een heleboel gaten op de kruispunten van de voegen waardoor straks het isolatie materiaal naar binnen wordt geblazen.

En dan kan de slang worden uitgerold. Helaas doet de dieselmotor van de compressor het niet en moet er eerst een reparateur komen.

Dan kan ik mooi beginnen met het verven (beits) van de gevels. Dat is ook al weer zo’n vijf jaar geleden en dus wel weer eens aan de beurt.

Helemaal in de nok is het wel erg hoog, en dan moet je ook nog wat achterover hangen om de windveren te doen, maar het schiet lekker op.

Fria kan er dan achteraan om de druppen die soms van de kwast vallen weer van het zonnescherm af te halen.

Zo, inmiddels is het dieseltje gerepareerd en wordt de spouw overal vol geblazen met schuim bolletjes en lijm. Toen het huis in 1968 gebouwd werd was er wel al tempex in de spouw geplaatst, maar het kan natuurlijk altijd beter.

De volgende dag zijn de gevels helemaal droog en kan ik de kozijnen gaan doen. Het is al weer het meest fantastische weer.

Zo, de kozijnen zijn ook al weer klaar en de maand is om. Eigenlijk had ik de blog eergisteren al moeten plaatsen, maar met al dat werk zijn we dat helemaal vergeten. Tja, wonderlijk dat er een oorlog voor nodig is om de media aandacht voor een afgelopen pandemie eindelijk te laten beëindigen, maar het is wel fijn dat dat gezeur met mondkapjes en doemgrafieken en zo eindelijk verdwenen is. Al had ik, als ik er deze oorlog mee had kunnen voorkomen, natuurlijk best nog wel wat langer met die ellende kunnen leven. Eind maart zullen we de volgende blog plaatsen.