Januari 2022

Sicilië 2

Januari 2022, de kop is van 2022 af. Januari is hier in Italië de koudste maand van het jaar, maar wel met overwegend heel erg mooi weer. In de zon loopt de temperatuur dan op tot ruim boven de 20 graden maar zodra de zon onder gaat zakt de temperatuur vlot tot zelfs onder de 10 graden. Ook als de zon even achter een wolk verdwijnt kan het samen met een beetje wind ineens behoorlijk koud worden. Dus tja, jas mee of niet? Meestal niet. Deze maand doen we eigenlijk niet zoveel anders dan onze normale bezigheden als wandelen, boodschappen doen, boulle op het strand, happy hours, spelletjes avonden, vele liters arancello maken en borrels en dineetjes over en weer met andere cruisers. Klussen aan de boot hebben we eigenlijk niet en wat er nog moet gebeuren stellen we gewoon nog even uit. Om deze sleur wat te doorbreken blaas ik de Happy-Cat weer eens op om dit seizoen vroeg met zeilen te beginnen. En we halen weer zo’n zinloze prik. Zo eentje die nooit verplicht zou worden…..

2 januari 2022, even naar Ragusa geweest voor een paar boodschappen en op de terugweg is het uitzicht vanaf 600 meter hoogte weer een cadeautje!

Terug op de haven ziet het er nog steeds prachtig uit.

Maandag 3 januari. Maandag, dus boulle op het strand met de Nederlanders.

Kijk, zo goed zijn we inmiddels geworden. Allemaal wel heel dicht bij het rode balletje.

4 januari, we gaan de groepswandeling voor aanstaande donderdag voorwandelen. Sinds we met de groep een keer voor een afgebrand bos en een keer voor een overstroomde rivier kwamen te staan en ineens flink moesten improviseren om er nog een mooie wandeling van te maken vertrouwen we niet meer op onze ervaring van vorig seizoen, maar gaan we eerst weer kijken.

Paul en Marion zijn ook verwoede wandelaars dus gaan ze graag mee op die verkenningen.

Gelukkig ziet alles hier er nog net zo uit als we verwacht hadden.

Cava d’ Ispica gaat het worden. Die kloof met al die pre-historische grotwoningen.

In de middle op nowhere ineens een prachtig geplaveid romeins pad.

Alles was zoals verwacht. Nog even weer onder de weg door en we zijn weer bij de auto.

6 januari, we gaan dezelfde wandeling nu met de groep doen.

12 deelnemers in 3 auto’s.

We hadden even een dertiende deelnemer maar die stonk nogal dus die hebben we weer achter gelaten.

Na een heleboel grotten en het romeinse pad bereiken we onze lunchplek op ca. de helft van de wandeling.

Zo, nog een kilometerje en dan zijn we na een dikke 10 kilometer weer bij de auto’s.

Op 11 januari worden versgeplukte sinaasappels bezorgd. 15 Euro voor 10 kilo. Geen pitten en erg lekker.

10 kilo lijkt veel, maar is toch in een week of twee weer op.

Het zijn biologische onbespoten sinaasappels dus voor we ze opeten halen we met een dunschiller een dun laagje schil eraf.

Dat stoppen we dan in een 2 liter petfles met 1,7 liter 96% alcohol (dat kun je hier in de supermarkt kopen).

Dat moet dan een week of drie staan tot de schillen hun smaak helemaal aan de alcohol hebben afgegeven (ze klinken dan hard als je even schud). Wordt vervolgd!

Tijd om de volgende wandeling te gaan voorlopen. Paul en Marion zijn ook weer van de partij. Het wordt de valei tussen Scicli en Modica.

De onderspoelde betonplaat ziet er nog net zo uit als vorig seizoen. Is nog steeds niet verder afgebroken, wat zeer verbazend is want er zit geen betonijzer in of zo.

De groep van 13 januari. Elf deze keer. Het weer is fantastisch.

Mooi uitzicht over de valei.

En dan komt de klim weer. Het gebabbel verstomt en het gehijg neemt toe.

Terug in de haven weer een prachtige avondgloed.

Ik heb nu ruim 2 weken kunnen spelen met mijn nieuwe piano en hij bevalt goed. Dus tijd om afscheid te nemen van m’n keyboard. We zetten hem op facebook voor een alleszins redelijke prijs (3/4 van de nieuwprijs) en zijn hem diezelfde avond al kwijt.

18 januari tijd voor de volgende herverkenning. De bergwandeling bij Chiaramonte wordt het deze week. Paul en Marion doen weer mee.

Het verlaten hotel is weer een tikkeltje verder vervallen.

De zware klim over de mountainbike paden.

En dan weer een prachtig uitzicht over Chiaramonte.

En naar het noorden zien we de Etna.

Je moet even goed kijken, maar het is hem echt!

Lunchtijd!

Ik heb me altijd afgevraagd wat nu het belang kan zijn geweest van het bouwen van al die duizenden muurtjes. Ik snap ook wel dat je op die manier de helling terrast, maar zo vlak naast een enorme hoogvlakte in het oosten en laagvlakte in het westen lijkt het toch wel heeeel erg veel werk om dan ook dat stukje helling nog te willen cultiveren.

Terug op de haven kunnen we gelijk aanschuiven bij Peters verjaardagsfeestje. Proost!

En dan de Chiaramonte wandeling met de groep.

Stevig klimmen.

Nog steviger klimmen.

En nog een beetje steiler.

Maar iedereen is boven gekomen. 12 deelnemers deze week.

Na een lange afdaling kunnen we weer aan een volgende klim beginnen. Hierna nog weer een afdaling en dan zijn we weer bij de auto’s.

De 22^e doen we met Paul en Marion de “tunneltjes” route. Dit is een bosgebied tussen Chiaramonte en Giarratana. Marcel en Natasha hadden deze uitgevonden en al eens met Paul en Marion gelopen, dus maar even verkennen.

Ja, tunneltjes.

En nog meer tunnels.

En al weer één. Het lijkt erop dat het een oude treinroute is waar de sporen inmiddels verdwenen zijn. Voordeel is dat het erg vlak is, immers een trein kan niet steil klimmen, dus een niet al te zware wandeling. Wel erg mooi. Dus die gaan we volgende donderdag met de groep doen.

Maar eerst weer eens zeilen. Het is aldoor prachtig weer en dan begint het toch wel weer te kriebelen. Met Safari zeilen vinden we nog een beetje veel moeite dus de Happy-Cat maar weer eens in elkaar gezet.

Eerst even met het motortje de haven uit. Dat 30 jaar oude Yamaha 3 pk-tje starte toch zo maar weer na twee keer trekken.

24 januari, er is weer een nieuwe levering sinaasappels. Wij hadden ze al weer op. Het is ineens ontzettend koud geworden, zie de jassen maar eens.

Zo, al weer 10 kilo.

Zo ziet het er uit als we weer bij de boot zijn. Bar en bar koud….

Al moet ik bekennen dat we het wel eens nog kouder hebben meegemaakt. Dit was 12 jaar geleden in Nederland.

Ja, echt helemaal in het ijs!

25 januari gaan we met Paul en Marion naar de Etna (daar is het ook koud). We hebben de weerberichten goed in de gaten gehouden en dit lijkt een weinig bewolkte dag te gaan worden. Meestal hangt er een wolk rond de Etna en dan is er niet zo veel aan.

Dit hotel is jaren geleden heel wonderlijk door een lavastroom gespaard gebleven. Het is wel verlaten en vervalt steeds verder.

Het idee is om naar de 2.000 meter parkeerplaats te rijden (zoals we al vele keren eerder hebben gedaan) en dan naar het bovenste liftstation (op ca. 3.000 meter) te lopen.

Helaas gaan we dat niet redden. Er ligt vanaf 1.500 meter sneeuw met een dun laagje ijs eronder en hier eindigt het simpelweg voor ons. We hebben eerst de oostelijke weg geprobeerd maar kwamen precies tot de plek waar een auto tegen de vangblokken was gegleden. We kwamen ook geen meter verder omhoog omdat we volstrekt geen grip meer hadden. Glibberend weer een stukje achteruit gerold/gegleden voor we de auto konden omdraaien om de westelijke weg te proberen. Hier is het voor ons en enkele andere auto’s weer hetzelfde verhaal.

Dus laten we de auto staan en gaan de resterende 4 kilometer lopen.

Het ziet er allemaal wel heel erg mooi uit.

Na warme choco met een arancino (een flinke nasibal met ragout en kaas erin) lopen we het onderste liftstation voorbij en lopen de piste op. Nog een kilometer stijgen (weer 5 kilometer er bij) zit er helaas niet meer in, want we moeten dan ook weer zo’n 10 kilometer terug naar de auto lopen en dat gaat te lang duren.

Dan maar een rondje langs de krater van 2001.

Dat is hem, de krater van 2001.

Er ligt aardig wat sneeuw. De temperatuur zal rond de -10 zijn met als de zon even weg is en de wind iets opsteekt een gevoelstemperatuur van -20 of zo.

We lopen de kraterrand op.

We hebben fantastisch uitzicht over vele andere kraters en pieken.

Vanaf de top van de krater van 2001 kijk je zo de krater van 1986 in. Daar gaan we straks ook nog een rondje omheen lopen.

Usfie met de top (3.300 meter) op de achtergrond.

En dan beginnen we weer aan de afdaling.

Als we op de terugweg langs Ragusa rijden kunnen we nog net even een kiekje van de zon maken voor ie in de zee zakt.

Dan gaan we de 26^e naar Ragusa voor iets heel onnozels. Vanaf 1 februari wordt in Italië iedereen die langer dan 6 maanden geleden is gevaccineerd als ongevaccineerd beschouwd. Dus om toegang te blijven houden tot happy hours, openbaar vervoer, winkels en al dat soort zaken zullen we zo’n zinloze booster moeten hebben. We willen eind februari naar Nederland voor Fria’s verjaardag en daarna skiën in Frankrijk en ook daarvoor word je gedwongen weer een prik te nemen. Ik zie echt helemaal niets in een prik die niet voorkomt dat je besmet raakt of anderen kunt besmetten met een ziekte die, voor gezonde mensen zoals wij, inmiddels toch echt afgezakt is tot mogelijk twee of drie dagen een klein beetje ongemak, maar het moet maar.

Ze hebben het hier keurig georganiseerd. In een grote parkeerkelder krijg je bij binnenkomst een nummerbriefje. Je kunt dan gaan zitten op de rode stoelen tot op dat scherm daar rechts jouw nummer verschijnt (zoals je ziet waren wij zo’n beetje de enige klant dus wij hoefden niet te gaan zitten). Dan ga je naar een balie waar de benodigde formulieren voor je worden ingevuld (over onderliggende aandoeningen en dat soort gedoe) en die onderteken je dan. Dan kun je via balie twee naar de blauwe stoeltjes. Aan balie twee wordt gekeken of alle formulieren goed zijn ingevuld en wordt er een streepjescode opgeplakt.

Dan, als na enkele minuten jouw nummer op de schermen bij de blauwe stoeltjes verschijnt, ga je hier naar binnen en is er een loketje waar een arts met een mondkapje en een volkomen beslagen bril achter een spatscherm jouw formulieren bekijkt en je in het Italiaans een paar vragen stelt. Als je dan je schouders optrekt en zegt dat je geen Italiaans spreekt moet je alleen nog een handtekening zetten en kun je door naar de wachtruimte voor de prik. Na hier 30 seconden gezeten te hebben kunnen we de prikruimte in en wordt er binnen 10 seconden bij ons beiden een prik gezet. Dan worden we naar een volgende stoeltjesruimte gebracht en krijgen binnen twee minuten een formulier uitgereikt waar de gegevens van alle drie vaccinaties keurig op vermeld staan. Dan kunnen we weer gaan en zijn wij weer zo’n vierkantje met zwarte vlekjes waardig!

De 27^e gaan we de “tunneltjes” route met de groep doen. 12 man in drie auto’s en het weer is prachtig.

Het zicht is goed en de Etna (hemelsbreed een kleine 100 kilometer ver weg) is weer prominent in beeld.

Het eerste stuk door het bos.

Lunch in het zonnetje.

De groep van 27 januari.

En dan door de tunneltjes.

En dan het vervolg op de arancello productie. Nadat de schillen van 8 kg sinaasappels gemiddeld zo’n 3 weken in de alcohol (3,5 liter verdeeld over twee petflessen) hebben gestaan (ze zijn dan hard en bros geworden) en alle smaak hebben afgegeven aan de alcohol gaan we verder met de productie. Paula weegt 450 gram suiker af in een 2 liter fles.

Die vult ze dan aan met drinkwater tot vol (en dat dan drie keer). Dan flink schudden tot het opgelost is.

Dan giet ze de sinasalcohol door een keukenpapiertje uit de schillenflessen in lege 2 liter flessen.

Dan peuter ik de resten van de schillen uit de “rijpings” flessen. Je kan ze ook met fles en al weggooien, maar wij hergebruiken de flessen graag.

Kijk, zo zien de schillen eruit in vergelijking tot de oorspronkelijke sinaasappel. De kleur verdwijnt wat en ze worden hard en bros.

Dan weegt Paula vijf keer 660 gram sinasalcohol af in vijf twee liter petflessen.

En dan vult ze de flessen aan tot vol met het suikerwater.

De verschillende fasen:

Links 1,7 liter 96% alcohol met schillen van ca. 4 kg sinaasappels. Linksmidden de gefilterde sinasalcohol. Rechtsmidden suikerwater (ca. 450 gram suiker per 2 liter water). Rechts het eindproduct arancello 30%.

Proost! Ruim 10 liter arancello uit schil van 8 kg sinaasappels, 3,5 liter 96% alcohol, 1,35 kg suiker en ca. 6 liter water.

30 januari, we gaan weer even een wandeling voorlopen, noord van Ragusa. Het begint met een afdaling van enkele honderden meters.

Dan een tussenklimmetje gevolgd door een verder afdaling.

Het laagste punt. Vanaf hier krijgen we een hele lange klim tot we weer bij de auto zijn. Het weer is prachtig en we vermaken ons uitstekend.

Op de terugweg zien we dat het bloeiseizoen zachtjes aan weer begint. De amandelbomen beginnen weer erg mooi te worden.

Zo straks samen met Paul en Marion naar Peter voor diner en spelletjes avond, en dan morgen weer boulle op het strand.

En dan is de maand weer om. Gelukkig merken we hier niet zoveel van de vrijheidsbeperkende maatregelen al hebben we om dat zo te houden ons wel weer tot een derde prik laten dwingen. We hebben veel gewandeld deze maand en ik heb zelfs al weer gezeild en we hebben vele gezellige avonden gehad met medezeilers. Dus al met al weer een leuke maand om op terug te kijken. Eind februari zullen we de volgende blog plaatsen.