Maart 2019

Eindhoven, Winsum, Frankrijk, La Palma.

Maart, een heel erg turbulente maand. 1 maart vliegen we terug uit Alicante naar Eindhoven. Daar gaan we met Cathrine carnaval vieren. Dan door naar Winsum voor Fria’s verjaardag en wat appartement perikelen. Na een kleine week stappen we met z’n drieën in de auto voor een weekje skiën in Frankrijk. We hebben daar een aantal hele mooie dagen en ook een paar slechtere. Tot het goed mis gaat!  Paula verdraaid haar knie en dat ziet er helemaal niet goed uit. Einde skiën voor Paula. Fria en ik gaan de resterende dagen nog wel skiën terwijl Paula in het appartement bezig is de medische zaken voor volgende week in Nederland te regelen. Terug in Nederland MRI scan, vrienden bezoeken, brace aan laten meten, rolstoel kopen en dan is de week zo om. Dat moest allemaal wel zo snel want we vliegen zaterdag 23 maart naar La Palma om Jacob en Vickie (Conquistador) te bezoeken. We hebben een heerlijke tijd op La Palma waarbij site seeïng wordt afgewisseld met klussen in hun nieuwe villa. Na ruim anderhalve week hebben we vanwege gewijzigde vliegtijden waardoor te korte overstaptijden een stressvolle terugreis naar Sicilië, maar we halen het allemaal net op tijd. Pffff. 

Zo, onderweg naar het vliegtuig van Alicante naar Eindhoven. Nee, wij hebben geen vlieg schaamte en rijden ook niet elektrisch. Wel ligt ons dak vol met zonnepanelen en maken wij ons eigen water. Niet vanwege het milieu, maar gewoon omdat dat handig is!

Enkele uurtjes later staan we in Eindhoven weer aan de grond. Iets minder blauwe lucht, maar ook geen slecht weer.

We logeren een weekend bij Cathrine en gaan naar de Carnavals optochten kijken. 

Hadden we in Alicante nog zo’n moeite om de flamingo’s goed op de foto te krijgen, hier is dat een koud kunstje.

Dit ziet er goed uit, lijkt wel Brazilië. Al moeten we het natuurlijk wel even hebben over de wet gelijke behandeling en kansen….

Kijk naar de maat van dit alles. Daar in dat bierglas (dat overigens vervaarlijk heen en weer zwaait) zit een echt mens.

De ene wagen is nog mooier dan de andere.

Een kleine verwijzing naar een verschil van inzicht in Nederland.

En wie gaat dit weer opruimen?

Zondag viert Fria haar 78e jarige verjaardag. Wij geven haar vloerverwarming voor in de woonkamer cadeau.

Zodat ze van het gas af kan!

Dan gaan we op pad naar Frankrijk. We gaan een weekje skiën in Saint Francois Longchamps (ja, probeer dat maar eens uit te spreken laat staan te onthouden).

Hier en daar een buitje.

Onderweg een goedkoop hotelletje en een slappe afhaal pizza. Heerlijk!

En dan nog de laatste loodjes naar het skigebied. Gelukkig, er ligt sneeuw.

Dit is ons appartement voor de komende week.

En dit ons uitzicht.

Fria kan gelijk haar gratis skipas ophalen. Gratis omdat ze de 75 is gepasseerd. Begrijpelijkerwijs willen ze daar dan wel hard bewijs van zien in de vorm van een paspoort.

Wij als jeugdigen moeten ’s avonds in de Yeti bar vechtend tegen de decibels onze pas te pakken zien te krijgen van de zeer jeugdige reisleiding. Maar dan gaat het op zondag gelijk los. Het weer is nogal somber, maar wij niet.

Er zijn gelukkig ook wat gaatjes in de bewolking.

In de middag is het heel mooi opgeknapt.

Maandag sneeuwstorm.  Die met die rode jas is Fria, de groene Paula. 

En met die blauwe ben ik.

De sneeuwstorm zorgt voor lege pistes en prachtige beelden. We worden uit het naastgelegen dal “geëvacueerd”. 

Even later worden de liften gesloten en kunnen we de rest van de middag van ons uitzicht genieten.

Dinsdag: prachtig weer. 

We gaan snel op pad om het hele gebied van rechts (waar wij wonen) tot helemaal links en weer terug te doorkruisen.

Skiën is eigenlijk vooral veel zitten.

Maar dat vinden we helemaal niet erg.

Want rondkijken vanuit je luie stoel is hier echt prachtig.

Maar ja, dan ben je boven en moet je helemaal zelf weer naar beneden.

Ook dan prachtige uitzichten.

Het skiet hartstikke lekker vandaag.

Uitzicht op Valmorel.

En even snel lunchen.

En dan snel weer verder.

Laat in de middag neemt de bewolking weer toe.

Woensdag is het winderig en sneeuwig. Fria houdt het na de lunch voor gezien. Wij gaan nog even door. Hadden we dat nou maar niet gedaan! We lopen tegen een gesloten rode piste aan waardoor we een hele lange blauwe moeten nemen. En dan met een ellenlange sleeplift weer naar boven om snel weer af te dalen naar de verbindingslift met ons eigen dal. Het zicht is slecht en we hebben haast om de lift te halen die over ca. 10 minuten zal sluiten.

Net voor de lift skiet Paula tegen een onvermoede bult aan en valt. Ze verdraaid hierbij haar knie dusdanig dat ze er niet meer op kan staan. Ik sleep haar naar de lift zodat we in ieder geval in ons eigen dal zullen belanden. De lift is inmiddels gesloten, maar gezien de noodsituatie helpen ze Paula in de lift en komen we boven. Hier worden hulptroepen ingeschakeld en wordt haar been in een vacuümspalk gestabiliseerd. 

​Dat wordt een ritje banaan naar de eerste hulppost in het dorp. Is heel duur trouwens.

Er worden gelijk röntgenfoto’s gemaakt. Gelukkig is het bot in orde. Wel wordt vastgesteld dat er kniebanden zijn afgescheurd. De werkelijke omvang van de schade kan alleen d.m.v. een MRI scan worden vastgesteld. Dat zal in Nederland moeten gebeuren.

Proost! Nadat ik bij de plaatselijke apotheek krukken, een spalk en anti trombose injecties heb gehaald, ski ik met Paula’s ski uitrusting het laatste stuk naar het appartement en haal de auto op. Einde skiën voor Paula.

We hebben raclette besteld bij de plaatselijke supermarkt. We verwachten eigenlijk zo’n typisch schuin grill apparaat waar een halve kaas in past, maar krijgen dit. In een gourmet pannetje op en onder de grill gaat het ook heel goed.

Donderdag is het weer zwaar bewolkt en het sneeuwt af en toe. Fria en ik gaan toch nog een eind skiën. 

En we hadden muntjes voor de rodelbaan gekregen van die jeugdige reisleiding in die Yeti bar. Dat moet ik toch eens proberen.

Blijkt een éénpersoons achtbaan in de sneeuw te zijn.

Je ziet het hier niet, maar het gaat heel hard! Volgens mij doen mijn remmen het niet.

’s Avonds hebben we kip op het menu.

Vrijdag is een prut dag met regen en sneeuw. Als het dan toch even droog wordt gaan Fria en ik nog even skiën. We hebben in de wolk boven op de berg bijna geen zicht en besluiten weer terug naar het appartement te skiën. Helaas komt Fria een onverwacht bultje tegen en valt. En verdraaid haar knie! Niet zo erg als Paula maar ze gaat zaterdag toch maar niet meer skiën. Hier ga ik dus alleen. In super weer.

De piste is net aangeharkt en nog loeihard bevroren. Het gaat hard dus.

Dit is het weer waar we het eigenlijk voor doen.

De hoogste top van het ski gebied. Met uitzicht op de Mont Blanc.

Uitzicht op ons dal.

En dan rond een uur of twee lever ik de ski’s in. 

Fria en Paula hebben inmiddels een behoorlijk kleurtje gekregen van de zon. ​Nog even een snelle lunch en dan gaan we weer richting Nederland rijden.

Veel sneeuw onderweg naar beneden. De wegen zijn wel perfect schoon.

Dit zal dan voor dit seizoen wel de laatste sneeuw zijn die we zien. Ondanks de tegenslag hebben we toch een hele fijne ski vakantie gehad.

En dan in Nederland kunnen we dankzij het grote inlevingsvermogen van onze huisarts direct maandag in Dokkum terecht bij een orthopeed (wij willen graag as zaterdag in het vliegtuig naar La Palma zitten). Ik dacht dat computers gebruikt werden om alles wat makkelijker te maken…..

De diagnose is duidelijk en de MRI op woensdag bevestigt deze: gescheurde binnenste knieband en gescheurde voorste kruisband. Dat wordt minimaal 6 weken een brace en krukken. We kunnen woensdag gelijk terecht bij een medisch instrumentmaker. We moeten ons melden bij de receptie.

Dan komen we bij de receptie waar de pijl ons naar toe stuurt en…. Terug naar het vorige bordje. Die staat namelijk net rechts van de lift naar boven.

Na dus wat heen en weer gewandeld te hebben wordt Paula gelijk een brace aangemeten. Alles wordt supersnel voor elkaar gemaakt. Dat vliegtuig zaterdag moet dus gaan lukken.

Vrijdag gaan we nog even bij Henk en Houkje langs. Hun boot is inmiddels wel bijna zo ver dat ze kunnen vertrekken naar het zonnige zuiden. Nou ja, er zijn nog wel een paar klusjes.

We hebben bij de kringloop in Uithuizen een rolstoel gekocht en gaan nog even een eindje  “wandelen”. 

En dan zaterdag ochtend belachelijk vroeg (we vliegen om 9 uur) nemen we afscheid van Fria en rijden in een huurauto naar Schiphol. Fria weer ontzettend bedankt voor de gastvrijheid en de leuke tijd die we hebben gehad de afgelopen weken.

Ons volgende reisdoel deze maand: La Palma. 

Wij gaan onze Deense vrienden Jacob en Vickie (ja, die van de Conquistador) bezoeken. Hieronder de prachtige villa die ze hebben gekocht, een paar kilometer noord-oost van Santa Cruz. Inclusief zwembad. En auto!

Maar we moeten er eerst nog naar toe. Nu Paula niet zo mobiel is gaat dat per speciaal rolstoel vervoer het vliegtuig in. Dan naar Basel, waar we met net zo’n mobiel weer uit het vliegtuig worden geplukt en alle rijen voorbij worden geduwd het volgende vliegtuig in naar La Palma. Heel handig zo’n rolstoel!

Na enkele uren zien we ineens de top van Tenerife boven de wolken uitkomen. We zijn er bijna.

Jacob op Vickie pikken ons op van het vliegveld en dan eerst champagne op het terras! Daarna een rondleiding door hun schitterende nieuwe bezit. 

Na de rondleiding tijd om te koken.

Tijdens de heerlijke maaltijd is dit ons uitzicht. De meeste lichtjes in het midden zijn rond de haven van Santa Cruz.

En dit is het uitzicht de volgende ochtend.

Even een rondje om het huis.

We gaan een trip maken rondom de noordkant van het eiland tot ongeveer de halve hoogte aan de westkant, en dan door de tunnel dwars over het eiland weer naar Santa Cruz.

Onderweg zien we vele bananen plantages.

Bananen zover het oog reikt.

Wat opvalt is de buitengewone groenheid van het eiland. We rijden hier niet door een bos, maar hebben links en rechts van de weg verticale rotswanden waar geen vierkante meter kale rots te vinden is.

Op de noordkant een fraai natuurlijk zwembad.

Waar de bergen te steil zijn (en dat is op nogal veel plaatsen) zijn tunnels gemaakt.

Een spectaculaire omgeving.

De westkant van het eiland.

De kloof die is ontstaan toen de grootste vulkaan krater naar zee is doorgebroken. Helemaal rechts zie je net de pieren van de haven van Tazacorte.

Tja, we komen niet alleen vakantie vieren, er moet ook gewerkt worden. De benedenverdieping van de villa bestaat uit een grote werkplaats, een appartement en een studio. Die willen ze moderniseren en dan als vakantiebestemming verhuren. We beginnen met de keuken en een slaapkamerwand van het appartement te slopen.

De muur van de slaapkamer bouwen we daarna zo’n vijftig centimeter verderop weer op waardoor er meer loopruimte rond het bed ontstaat.

Nadat de keuken is gesloopt kan ik beginnen de tegels te verwijderen.

Terwijl ik lekker aan het slopen ben zijn Vickie en Paula bezig plannen uit te werken voor de nieuwe keuken. 

Daarna worden bij twee zaken offertes aangevraagd. Ze hebben prachtige software waarmee gelijk de nieuwe situatie wordt gevisualiseerd.

De slaapkamer muur is klaar en kan worden gepleisterd.

Weer een prachtige ochtend. We gaan na het ontbijt Santa Cruz bekijken.

Een replica van de Santa Maria, het schip waarmee Columbus naar de overkant is gezeild (of gedreven?).

Het is een heel mooi en heel kleurig stadje.

De lokale, overdekte, markt.

Deze gekke poppetjes staan voor een hele aparte, 5-jaarlijkse traditie hier. Mannen verkleed in zulke koddige kostuums (het gezicht op hun buik geverfd en met hun hoofd achter dat roostertje boven de 8) dansen urenlang in de hitte. Net zo lang tot ze omvallen. Het is een eer om hiervoor gevraagd te worden!?!?!

De meest gefotografeerde plek op Santa Cruz. 

Tijdens de excursies worden, waar mogelijk, spullen voor de verbouwing ingekocht. Bouwmarkten zoals wij die kennen zijn hier zeer schaars, maar dit soort winkels zie je veel. Je moet hier vragen naar wat je wil hebben…. in het Spaans….

De keuken is besteld dus kunnen ook de oven en inductie kookplaat worden ingekocht. Samen met vier personen en een rolstoel past het allemaal net in de Roomster.

Vandaag maken we een rondrit langs de zuidkant naar de westkant en dan door de tunnel over het midden weer terug. In 1971 is er een flinke vulkaanuitbarsting geweest met uitgestrekte lava velden tot gevolg.

Op de zuidpunt is de lava in zee gelopen. In dit gebied worden nu op grote schaal bananen plantages gebouwd.

De zuidpunt met de vuurtoren. Voorbij de vuurtoren een zoutwinning. 

Tja, een zwembad vraagt het nodige onderhoud. Vickie is de bodem aan het stofzuigen.

’s Avonds BBQ.

Weer een prachtige ochtend. Dat moet ook, want we gaan vandaag een hele bijzondere expeditie doen.

Onderweg lunch op een heel scheef bankje. 

Zoals in Nederland de musjes een kruimeltje mee proberen te eten heb je hier de hagedissen.

En gekko’s.

Het doel van de expeditie vandaag: een enorme ruimte telescoop. Jacob en Vickie kennen iemand die daar werkt en die heeft ons uitgenodigd deze grootste optische telescoop van de wereld te komen bewonderen.

Dat is hem. Hij is hier gebouwd omdat op dit eiland, zo ver in de oceaan erg weinig lichtvervuiling is.

De controle kamer.

En dan de telescoop zelf binnen de dome. Deze bestaat uit een stevige staalconstructie met daarin een enorme parabolische spiegel met een diameter van ruim 10 meter, opgebouwd uit maar liefst zesendertig hexagonale spiegels. Het geheel kan rond twee assen worden gedraaid om bewegende objecten in de ruimte te kunnen vinden en volgen.

Rondom de contra spiegel kunnen allerlei optische en meetinstrumenten worden opgesteld. Het is een zeer indrukwekkend geheel.

Na de telescoop gaan we zelf maar even in de ruimte kijken. We rijden nog een paar honderd meter omhoog, vanwaar we naar het hoogste punt van het eiland kunnen lopen. Dat ligt op de rand van de grootste vulkaankrater op het eiland.

Op grote hoogte!

Je kijkt hier neer op de wolken en diverse observatoriums. 

De krater hangt vol met dunne bewolking.

We gaan een stukje door de krater wandelen tot het verste uitzichtpunt. (ja Paula blijft maar even in de auto zitten).

Aan de rand van een verticale rotswand van de krater zien we ineens onszelf als een soort halo in de wolken. Heel bijzonder! Ik zie alleen mezelf terwijl Jacob en Vickie vlak naast me staan. Ook zij zien alleen zichzelf. Best spooky.

Dan trekken de wolken weer even een beetje weg.

Na een lekkere pizza in Santa Cruz gaan we door naar Puntallana om de viering van het einde van het carnaval te zien. Ze hebben hiertoe een hele grote Sardine gemaakt die onder begeleiding van een drumband door een flinke groep mannen door het dorp gedragen wordt en hierbij omhoog, naar beneden, links, recht enz. bewogen wordt. Af en toe stopt het bij een café voor en stevig glas bier en dan weer verder. 

Enkele uren (en vele glazen bier) later wordt het geheel ceremonieel verbrand. Zo, het carnaval is over.

Daar proosten we op. Dit is de eerste dag dat we binnen eten, het is buiten even wat kil geworden.

De volgende morgen hebben we champagne bij het ontbijt! De Conquistador is verkocht aan een jong Deens stel en het geld is binnen.

Proost! Op de nieuwe toekomst.

Bezoek aan de westkant. In het plaatsje Las Manchas is een heel bijzonder plein gemaakt in een soort Gaudi stijl. 

Uitzicht op Brazilië vanaf de havenpier van ​Tazacorte.

Een vissersboot brengt net een enorme tonijn binnen. De kustwacht en politie staan klaar om hem in te klaren of zo….

Op de terugweg hebben we nog even een tussenstop gemaakt bij een tuincentrum waar we twee (mini) boompjes voor Jacob en Vickie’s fruit tuin hebben gekocht. Een pomelo en een sinaasappel. Ze worden meteen geplant in de hoop dat ze snel zullen groeien.

De laatste ochtend. Prachtig weer. Jacob en Vickie zullen ons dadelijk naar het vliegveld brengen. We hebben een lange reis voor de boeg. La Palma – Barcelona – Rome – Palermo – Capo d’ Orlando. Met minimale overstaptijden dus superspannend of we het zullen halen. We hebben een heerlijke tijd gehad bij Jacob en Vickie op hun schitterende eiland. We gaan ze in de toekomst zeker weer bezoeken.

Gelukkig weet de speciale rolstoelhulp ons supersnel overal door te loodsen en wordt er snel aan de gate nog even een boarding pass geproduceerd. Hier gaan we met de rolstoellift over de startbaan naar het klaarstaande vliegtuig.

We redden het en kunnen op tijd onze auto voor de komende twee weken oppikken. Nog twee uurtjes rijden en dan zijn we net na middernacht weer in Capo d’Orlando.

Dus weer terug op de boot. Na een erg turbulente maand weer in onze eigen vertrouwde en rustige omgeving. We hebben nog twee weken een auto en dan zullen we zo langzamerhand weer aan het vaarseizoen beginnen. Het gaat al weer een stuk beter met Paula’s knie dus wie er een rolstoel nodig heeft: over een week of twee gratis af te halen op Sicilië.
Eind van deze maand zullen we de volgende blog plaatsen.