Maart 2021

Marina di Ragusa 5 (Sicilië)

Maart alweer en nog steeds geen normaal leven. Hier op Sicilië hebben we de eerste helft van de maand een vrijwel normale bewegingsvrijheid, maar de restaurantjes moeten om 18.00 dicht. Dat maakt de happy hours toch een stuk minder leuk. Op 15 maart gaan we weer naar code oranje, wat betekent dat we alleen nog binnen de gemeente mogen reizen. Gelukkig is de gemeente erg groot. Wij wandelen deze maand wederom veel, doen een paar klusjes aan de boot en spelen iedere week boule op het strand met onze Nederlandse, Finse en Zweedse vrienden. We krijgen een klein beetje vertrekstress, in die zin dat we zo langzamerhand onze laatste bestellingen moeten doen om niet in ons vertrek gehinderd te worden door levertijden. Voor de rest gebeurt er niet zoveel bijzonders behalve dan een akelig ongeluk tijdens één van de groepswandelingen.

1 maart. We gaan vandaag naar Cava Grande. Onderweg wachten we op een uitzichtpunt even op Mats en Eva die een beetje verkeerd gereden waren.

Dan rijden we door naar de “verboden” ingang van Cava Grande. Er staat een bord dat het absoluut verboden is de Cava in te gaan. Het hek zit ook op slot, maar gelukkig heeft iemand er kratjes neergezet om makkelijker over het hek te kunnen klimmen. Dit is al jaren zo.

Dit is de Cava (kloof). Heel diep beneden ons zien we de watervallen in de rivier. Daar gaan we heen.

Nu snappen we waarom het gesloten is. De rotsblokken rollen naar beneden. Gelukkig kunnen Houkje en Eva deze nog net tegenhouden.

Er zijn weer heel veel mooie bloemetjes onderweg. Dit is de Erica Vagans, familie van de dophei.

Euphorbia characias (nl: mediterrane wolfsmelk).

Iris tuberosa (nl: zwarte iris).

Ruim 300 meter lager zijn we bij de rivier. De watervallen zijn wat kleiner dan we boven dachten, maar wel mooi.

Na de lunch beginnen we de klim terug naar de parkeerplaats.

Je moet het gevaar van het ontbreken van “voelsprieten” niet onderschatten. Er hangen regelmatig braamtakken boven het pad.

En dan weer terug over het hekje klimmen.

We kijken nog even bij een volgende ingang (ook verboden). We gaan een stukje naar beneden, maar het pad is nogal overwoekerd en we hebben eigenlijk wel genoeg, dus gaan we weer naar de auto’s.

Onderweg kijken we nog even in Noto, een mooi Barok stadje. Er ligt nogal vreemde kunst op de trap naar een van de vele kerken.

Tja, het mocht wat kosten!

Thuis weer verder met de lieren. De seals zien er niet zo mooi uit en als die lekken komt er zout water en zand in het lager. We hebben het wel altijd goed in het vet gehouden. We halen de boel maar even uit elkaar.

Het lager heeft iets ruimte, maar ziet er nog wel goed uit. We gaan toch maar nieuwe lagers bestellen en ook nieuwe seals. En dan gelijk voor alle lieren.

Woensdag 3 maart, groepswandeling in de vallei tussen Modica en Scicli.

Na de wandeling nog even een biertje op Safari.

We halen de ankerlieren ook nog even uit elkaar. Ook hier is de seal helemaal stuk, maar het lager nog prima.

We gaan vandaag een nieuwe wandeling uitzoeken voor de groepswandeling van aanstaande woensdag. We vinden vlak bij Scicli een riviertje en een heel mooi oud pad.

Onderweg al weer hele mooie bloemetjes. De Leopoldia comosa (nl: kuifhyacint)

Hieronder de verschillende stadia van de Ferula communis.

Boeketje.

Intussen ook weer even een klusje. De verf op het voordek is hard genoeg om de lieren er weer op te kunnen zetten. We polijsten eerst het rvs voor we het weer monteren.

Dan poetsen we nog even de stofjes uit het verfwerk en we polijsten de overgangen naar het oude verfwerk onzichtbaar weg.

Dan kunnen de lieren er weer op. Als eerste de ankerlier voor de Rocna. Hier het makkelijke deel.

En hier het moeilijke deel. Zo’n motor met aandrijving is nogal zwaar en moet precies recht op de as geschoven worden.

Zo, volgende lier.

En dan, na twee uurtjes prutsen, zit alles weer op z’n plek.

Het is maandag 8 maart. We moeten de auto weer omruilen in Catania. Het is wat weer betreft niet de meest ideale dag voor een bezoek aan de Etna, maar we doen het toch maar. We zijn nu eenmaal in de buurt.

De Etna is nogal actief de laatste tijd. Er ligt erg veel as op de weg naar boven.

Dit hotel is bij een eerdere zware eruptie net gespaard gebleven. Het staat wel al jaren leeg en vervalt steeds verder.

Dit huis had bij diezelfde eruptie minder geluk.

Hier zie je de palen van de cabinelift die tot 2600 meter komt. Dit is ook het bovenste punt tot waar je zonder gids mag komen.

We parkeren de auto in de as, we eten snel een broodje en gaan dan lopen.

We stijgen snel. Zie hoe klein ons autootje midden in de foto al wordt. Het is niet echt druk trouwens.

Onderweg zien we hier en daar nog een heel klein beetje sneeuw op beschutte plekken.

Gek spul die lava.

En dan is het ineens heel druk. De gondel doet het niet, dus worden (luie) bezoekers met een 4wd truck omhoog gebracht. Tegelijkertijd komt er een 4wd van het lift onderhoud naar beneden.

We zien ineens ergens tussen de lavablokken een ijsbeer naar ons kijken.

Twee en een half uur later zijn we boven. We hebben het meeste via het 4wd pad gedaan. Vijf jaar geleden gingen we bij de skipiste omhoog, maar dat was wel heel erg zwaar. Je ziet hier midden onder in de foto een restje sneeuw met heel veel as erop.

De afdaling naar de 1.950 meter parkeerplaats duurde maar een uurtje. Nu weer in de auto langzaam over de as naar beneden. Dat spul is nogal glad.

De 9e gaan we bij Vic en Christine in Licata op bezoek. 80 km naar het westen, maar dat is dan wel een rit van ruim 2 uur.

Licata is best een mooi stadje.

10 maart, groepswandeling bij Scicli in de buurt. Die hadden we laatst al uitgeprobeerd.

Wat de bloemetjes betreft is het echt voorjaar hier.

We gaan via dit soort paden zo’n 300 meter omhoog (en later weer naar beneden). Door het zeer ruwe terrein is dat voor enkele minder geoefende wandelaars wat aan de zware kant, maar de uitzichten maken veel goed.

Op het hoogste en middelpunt van de wandeling houden we lunchpauze.

Na ca. 12 km zijn we weer terug bij de auto’s.

Het wordt voorjaar dus moet het winterkapsel weer wijken voor het zomerkapsel. Scheelt toch bijna een kilo!

13 maart, we gaan naar Pantalica Necropolis. Dit is een prehistorische nederzetting in een kloof zuid van Catania. Er is veel bewaard gebleven van de graftombes (al die vierkante grotingangen). Als je hieronder wat uitvergroot kun je lezen over de geschiedenis.

In het kort komt het er op neer dat de stad (ruim 700 VC en nee, dit betekent niet Voor Corona!) op de hoogvlakte was gebouwd. Daar is weinig van terug te vinden, maar van de grafgrotten des te meer.

Een kleine kapel. Als je heel goed kijkt zie je nog schilderingen op de wanden hier en daar.

Tja, het waren er nogal een paar.

Dit lijkt ons toch meer een grotwoning dan alleen een grafhuis. Het zwarte plafond duidt weer op een vuurplaats en ik kan mij niet voorstellen dat de doden hier vuurtjes stookten.

Zo, diep in de kloof een riviertje.

Er moet wel iets heel interessants zijn hier onder water.

De kikkervisjes zijn uit de dril ontsnapt!

Uitzicht vanuit onze lunchspot.

Na ca. 7 kilometer moeten we weer de rivier over.

Kikkervisjes zijn niet de enige diertjes in deze rivier.

En dan weer verder.

Er is hier ooit een spoorlijn gepland geweest. Er is al een vlakke baan en er zijn al tunnels gemaakt. De spoorlijn is er nooit gekomen.

Er zitten wat spinnenwebben aan het plafond!

Zelfs het stationsgebouw was al klaar. Geen idee waarom hier want er is hier niets, geen dorp, geen wegen, alleen een riviertje diep in de kloof. Het is nu als museum ingericht.

Zo, nu weer vanuit de kloof naar de hoogvlakte. Nog 3 kilometer, dan zijn we weer bij de auto.

14 maart gaan we met Tuula en Pekka op pad voor een wandeling in een kloof. Tja, een beetje wegwerkzaamheden zijn hier wel op zijn plaats.

We zijn afgedaald in een kloof met een riviertje. Iets te veel picknick tafels en zo om avontuurlijk te zijn, maar toch wel mooi.

We wandelen een droge rivierbedding in op weg naar een zijtakje waar we volgens de kaart weer via een weggetje dat de rivier kruist terug kunnen.

Dit is dat zijtakje. Een droge waterval. Het kruisende weggetje zit zo’n 100 meter boven ons. Dat gaat dus niet lukken.

De 15e gaan we een wandeling uitproberen voor de groepswandeling van aanstaande woensdag. We vinden een rondje van zo’n 12 kilometer terug dat we in 2015 al eens met Jacob en Vickie hadden gedaan. Het kasteeltje staat er nog steeds.

De met sediment gevulde vallei zorgt voor volkomen vlakke veldjes.

Geen gewone vuilnis dit keer maar autootjes.

En op de terugweg steekt er een slangetje het pad over. We hebben hem even opgezocht, het is een luipaardslang. Ze kunnen maximaal een meter lang worden en eten muizen en hagedissen.

We hadden weer citroenen gekregen uit de tuin van vrienden dus weer limoncello gemaakt. Het citroensap doen we in ijsblokjes zakjes en dan in de vriezer.

Voor het eerst alle drie inductieplaten tegelijk nodig. Doet het goed!

We doen het rondje van de 15e nu met de wandelgroep. 15 man/vrouw en een hond deze keer.

Uitzicht op Ibla en Ragusa.

Het gaat deels door weilanden en deels door bos.

Er moet wel geklommen worden zo nu en dan.

Even een uitzicht pauze.

Na ca. 12 kilometer en 250 meter neer en op even rekken en strekken voor we weer de auto’s in gaan.

Na ca. 11 jaar nadenken zijn we er eindelijk uit. We gaan de boot verbouwen. Alle gereedschappen komt uit de kast, we zagen enorme platen tot kleinere passende stukken en we bouwen een kastje om die lelijke slangen en kraan naast de zwaardkast.

Nu we toch bezig zijn doen we de andere kant ook gelijk maar.

Alles eerst in de epoxy zetten en dan morgen wit verven.

En dan is het klaar. Vind het wel zo netjes zo. Na 11 jaar naar die slangen gekeken te hebben eindelijk…

We worden die nacht getrakteerd op een regentje, met heel veel zand!

23 maart. We gaan met Mats en Eva eerst een bekende wandeling doen en daarna een nieuwe verkennen voor de groepswandeling morgen.

We rijden met de auto rond een meertje (Lago de Santa Rosaria) noordwest van Ibla. Het is een stuwmeer en zoals we al vaker bij stuwmeren gezien hebben werden niet eerst alle gebouwen verwijderd voor de stuwen worden gesloten.

We kijken er verder rond en kijken ook op open streetmaps en wikiloc en vinden een mooie wandeling voor met de groep morgen.

Woensdag 25 maart. De groep bestaat uit 12 personen en geen hond. Lee, Lindsey en Zoë vertrekken vandaag met de auto naar de UK en zullen dus voorlopig niet meer meewandelen.

Het eerste gedeelte gaat over met EU geld aangelegde paden.

Uitzicht over het meertje.

De wandeling gaat deels door koeienweiden. Daar zit dan prikkeldraad omheen, maar vaak is er een doorkruipje voor wandelaars.

Hier zijn de paden niet meer echt goed waarneembaar. Met de telefoon in de hand zoeken we ons een weg over het rode lijntje op de kaart.

Er zijn weer zeer veel bloemetjes onderweg. Eerst nog maar even een fotootje voor we er met 12 man doorheen lopen.

Lunch op het hoogste punt.

En daarna gaat het helemaal mis. Er is niet meer echt een pad zichtbaar en onder de bramen en hoog gras zitten diepe gaten tussen de rotsblokken. Het loopt erg moeilijk en we moeten ons echt een weg banen om op het lijntje op de kaart te blijven. Eén van de deelnemers vindt een iets opener stuk, maar komt na een paar honderd meter te hoog uit en inmiddels is het bij ons beneden weer wat begaanbaarder. Hij probeert af te dalen naar ons pad, maar glijdt weg en stort ca. 4 meter naar beneden en belandt op ons pad in zo’n diep gat waar hij dubbelgevouwen in blijft zitten. Er stroomt bloed uit z’n achterhoofd en hij heeft moeite met ademen. Na een paar minuten gaat het iets beter en na bevestigd te hebben dat hij gevoel heeft in alle lichaamsdelen trekken we hem voorzichtig uit het gat. Na de nodige bijkomtijd en een pleister op een snee in zijn hoofd blijkt hij (gelukkig!) in staat te lopen. We moeten nog ca. 600 meter zwaar terrein en dan nog 4 kilometer goed pad/weggetje. We hadden hem na die 600 meter met de auto kunnen ophalen, maar hij besluit toch verder te lopen. Op het laatst heeft hij toch wel erg veel pijn en brengen we hem naar het ziekenhuis. Daar blijkt hij na röntgen en MRI onderzoek een ruggenwervel te hebben gebroken. Hij is na een week verder onderzoeken naar Catania overgeplaatst en geopereerd. Gelukkig is de operatie goed verlopen en hopelijk is hij gauw weer op de been.

Zo, na het oversteken van dit riviertje wordt het weer goed begaanbaar. Nog 4 kilometer te gaan.

28 maart. We gaan weer op zoek naar een nieuwe wandeling voor de groep voor aanstaande woensdag. We proberen wat paden uit die wel op de kaart staan, maar in werkelijkheid toch niet echt blijken te bestaan.

Er ligt ook een riviertje in de weg.

Het is er op zich wel erg mooi, maar toch niet geschikt voor de groep.

Zo, inmiddels zijn de nieuwe seals en lagers aangekomen dus kunnen we ons lieren revisie project afmaken.

31 maart. We doen vandaag met de groep de Valley walk bij Ragusa city. We konden niet echt meer iets nieuws vinden binnen de gemeente en deze is toch echt wel mooi.

11 personen deze keer, en heerlijk weer, zelfs op 700 meter hoogte is het warm.

Uitzicht op Ibla.

Uitzicht op Ragusa city.

Er ritselt hier erg veel om je heen. Dat zijn deze grappige beestjes.

Lunch!

Peer, kers, appel wie het weet mag het zeggen.

Zo, na 12 kilometer en zo’n 300 meter op en neer weer terug bij de auto’s. Even rekken en strekken en dan op naar de marina voor een welverdiend biertje aan boord.

Ook deze wandeling is gevaarlijk. Tijdens het strekken haakte haar voet in een band van haar rugzak! Gelukkig niet gewond.

En dan is de maand weer om. We hebben ons ondanks de enigszins beperkte bewegingsvrijheid toch uitstekend vermaakt. Veel gewandeld, een paar klusjes gedaan, de boot verbouwd….

Nu maar hopen dat de corona dictatuur gaat afbrokkelen en het leven weer naar normaal gaat. Je zou denken dat de vaccinaties (die hier heel wat sneller gaan dan in NL) daar voor zouden moeten zorgen. Voorlopig lijkt dat er helaas nog niet echt op.

Eind april zullen we de volgende blog plaatsen.

1 reactie op “Maart 2021

  1. Weer dank voor het maandoverzicht.
    Wij moeten 2 gearboxes van de elektrische lieren (Harken) vervangen. Lekkende seals. Water er in en slijtage op een tandwiel. Niet separaat te vervangen. Geen inspectie mogelijk, want helemaal weggebouwd. De derde elektrische lier kan ik wel bij en ziet er nog als nieuw uit.