September 2021

Griekenland 3

Deze maand besteden we voor een derde deel aan Paula’s kite cursus en twee derde deel aan zeilen van de oostkant van de Peloponnesos naar het meest westelijke eiland van Griekenland: Othonoi. We beginnen de maand met een zeiltochtje van Porto Kheli naar Koilada en dan de volgende dag door naar Nafplion. Hier heeft Paula een kiteschool gevonden die vanwege het lange stuk ondiep water aan het einde van de baai en de betrouwbare thermische winden zeer geschikt is voor beginners. Het blijkt een leuke kleine school te zijn met een erg geduldige en aardige eigenaar/leraar. Helaas is doordat we al redelijk laat in het seizoen zijn de thermische wind niet iedere dag betrouwbaar, maar het lukt toch heel aardig in een rap tempo de lessen achter elkaar af te werken. Ik wordt er al moe van als ik er naar kijk. De vlieger oplaten vanaf het strand ziet er nog wel leuk uit, maar dat “body draggen” (je door het water laten sleuren voor als je je board kwijt bent geraakt) en het eindeloos proberen op het plankje te komen ziet er minder leuk uit. Als het dan wel lukt een stukje “echt” te kiten wordt het natuurlijk weer een stuk leuker. Misschien ga ik het in de toekomst ook nog eens leren… Nadat we een auto hebben gehuurd en in Athene een volledige kite uitrusting hebben aangeschaft kan Paula zelf gaan oefenen. Frits neemt nu de taak van leraar op zich en het begint al wat te worden. De dagen daarna is er te weinig wind om te kiten in de voorspelling dus besluiten we dat het tijd wordt weer eens richting het westen te gaan. We nemen afscheid van Frits en Reinhilde en hoppen in dagtochtjes onder de Peloponnesos langs en dan langs de westkant van Griekenland weer naar het noorden. We komen vlak bij Messolonghi de Wahoo tegen en varen een paar dagen samen op. Tegen het eind van de maand moeten we kiezen: of nog een maand vaarbelasting betalen of voor 3 oktober het land uit zijn. We besluiten het laatste en gaan verder naar het noorden om vanuit Othonoi weer richting Italië te gaan.

De route van deze maand:

We vertrekken samen met Bella Ciao uit Porto Kheli naar Koilada.

We zijn hier al twee keer eerder geweest, in 2006 met de trimaran en in 2018 met Safari. Het is een heel beschut baaitje met een een groot aantal “blijvers”.

Er is een grote grot die zo’n 2.400 jaar geleden als veestal werd gebruikt. Deze grot bezoeken we dus ook voor de derde keer, maar het blijft best indrukwekkend.

Dan gaan we de volgende dag door naar Nafplion. Paula wil kite lessen nemen en er is hier een lokaal weersysteem waarbij in de middag doorgaans een sterke (thermische) zuidelijke wind opsteekt. Vandaar dat hier een kite school is.

Maar eerst nog maar even een nachtje slapen. Het fort van Nafplion by night.

En dan de volgende ochtend naar de kite school (sorry van de vieze lens, zag ik ook pas achteraf).

Dat is heeel vermoeiend.

Na een tijdje wachten tot de wind echt gaat opsteken begint het.

Eerst de kite oppompen.

En dan laat de instructeur de kite op. Paula is die met het roze helmpje op.

Eerst instructie in kite handling. Het is nogal wat. 12 m2 vlieger in de lucht houden. Het werkt vanaf zo’n 12 knopen wind tot 20+. Je moet er erg voorzichtig mee zijn, want je houd dat natuurlijk niet tegen als ie echt begint te trekken.

Inmiddels heeft Paula de kite overgenomen en houd de instructeur haar vast aan een handvat achter op de trapeze.

Ja, het ziet er buitengewoon charmant uit dat kiten…..

Tweede dag (en les). Paula kan nu zelf de kite uitrollen en opblazen.

Oplaten doet de instructeur en die draagt hem dan over aan Paula. Vandaag leert ze liggend op het board zich te laten voortslepen door de kite.

De volgende dag is er geen wind. Geen kite les dus, maar wel voor Frits de gelegenheid zijn ankerlichtje te repareren.

Ik blijf wat lager, onze generator had ineens weinig koelwater.

Blijkt het slangetje rechts naast die flens helemaal verstopt met kalk.

Zo, weer open. Daarnaast nog even de thermostaat schoongemaakt en de koelmantel rond de cilinder gereinigd met zuur.

Er is een meltemi waardoor de thermische zuidelijke wind niet kan bestaan. Gelukkig geeft de meltemi zelf hier dan wel weer een redelijke noordenwind zodat er toch gelest kan worden (3e les).

De eigenaar van de kite school komt er nooit voor een uur of één en is meestal rond een uur of zes weer weg. Relaxed leventje denken we. Tot we hem uitnodigen voor een biertje en we wat met hem praten. Blijkt hij ’s morgens eerst zijn bij hem inwonende demente vader te verschonen en aan te kleden, dan ontbijt (ook met inwonende moeder) en dan naar de boerderij van zijn broer die wegens kanker het werk niet meer kan doen. Dat werk doet hij dus nu. En dan kite lessen en daarna weer even naar de boerderij en dan zorgen voor eten voor de ouders en zo. Tja, relaxed….

Ditmaal vanaf het strand tegenover de boten. De wind is aflandig dus volgen we Paula in de bijboot tijdens haar oefeningen “body draggen”.

Het is een behoorlijke struggle. Paula weet nog niet echt op de plank te komen. Het “body draggen” gaat wel steeds beter en gecontroleerder, maar daar doe je het natuurlijk niet voor.

En dan lukt het haar de volgende (4e) les ineens wel even te staan. Ze heeft nog geen idee welke kant ze op gaat, maar dat komt vast ook nog wel.

Ik vind dat kiten maar iets voor mietjes dus ga ik met mijn stoere catamarannetje zeilen.

Inmiddels is Paula bezig een auto te huren zodat we naar Athene kunnen rijden om kite equipment aan te schaffen.

We gaan met z’n vieren op pad.

Bij de eerste kite winkel kunnen we gelijk de gehele uitrusting kopen. Het wordt een kite van 11 m2 en een board, beide van het merk Ten (Nederlands!) een bar (dat stokje met die touwtjes eraan) van het merk F-one en een trapeze van Mystic.

Dan hebben we de volgende dag de auto nog tot 14.00 uur. We gaan in de ochtend de omgeving verkennen en daarna nog even flink inslaan bij de Lidl voor we de auto weer inleveren. Modern sculptuur, ze kijken op een laptop.

Vanuit onze ankerplek zagen we dit fort al. Het is het kasteel van Argos. Nafplion is de eerste hoofdstad van Griekenland geweest dus er omheen zijn best veel voorname plaatsen met kastelen.

Een beetje stutten voor de veiligheid, maar verder nog best in goede staat.

Uitzicht op de stad Argos.

En naar het zuiden de baai van Nafplion met Nafplion op de linker oever.

Behoorlijk dikke muren.

Naar het westen uitzicht op het (nog in bedrijf zijnde) klooster Agion Anargiron.

En dan rijden we naar het amfitheater in Argos. Gebouwd in 320 VC (Christus en geen Corona!).

Er pasten 20.000 bezoekers in en in de gebouwen aan de rechterkant was een groot publiek badhuis.

Zo zou het er in betere tijden moeten hebben uitgezien.

Interessant detail is dat er een aantal rijen met deze gaten zijn. Die gaten zijn dan weer verbonden met een goot iets verderop. Het schijnt dat dit de “toilet” rij is geweest. Hoefde je in ieder geval niets van de voorstelling te missen als je moest…

Zo, de lessen zijn afgelopen, we hebben eigen spul dus tijd om het zelf eens te proberen.

Een mooie oranje kite van Nederlandse makelij.

Het gaat eerst nog een beetje stroef.

Maar dan begint het er op te lijken.

Het aantal minuten achter elkaar op het plankje is nog niet zo hoog, maar dat zie je dan weer niet op de foto.

Kijk, ziet er goed uit.

De volgende dag is er geen wind want het is bewolkt. Dan kan de thermische wind die hier normaal gesproken elke middag ontstaat niet bestaan. We wandelen het schiereilandje van Nafplion rond.

Boven op de berg (1.000 treden trap links in beeld) het fort van Nafplion. We zijn er bij een vorig bezoek al geweest dus dat slaan we dit keer over.

Het oude stadje.

Er staat voor de komende dagen geen wind meer op de verwachting dus het kiten wordt voorlopig niets meer. Dus wordt het zo zoetjes aan tijd weer een beetje naar het zuiden af te zakken. We gaan naar Porto Kheli.

De volgende ochtend (14e) nemen we afscheid van Frits en Reinhilde en de Bella Ciao. Zij blijven hier nog even en wij willen zo langzamerhand weer richting de Ionian. Het was ontzettend leuk ze weer te zien en een aantal weken samen op te trekken.

Buiten de baai staat een stevige wind en we gaan er hard vandoor.

Wel goed opletten hier, dat streepje branding is een rots die tot net onder de oppervlakte steekt. Waar wij varen is het 75 meter diep.

Met de snelheid die we hadden dachten we een heel eind naar het zuiden te komen. Maar ja, de Med hè. Na een uurtje of 3 valt de wind helemaal weg en motoren we nog een paar mijl naar een ankerbaaitje net noord van Monemvasia.

De volgende ochtend is er weer een beetje wind en gaan we verder rond de kaap van de derde vinger. Hier wordt het dan weer even helemaal windstil en moeten we een mijltje of vijf motoren.

De laatste 5 mijl naar de mooie ankerbaai bij Elafonisos is er gelukkig wel weer wat wind.

We eten een Pita Gyros bij een restaurantje op het strand met een mooi avond uitzicht.

Dan gaan we de volgende ochtend verder naar het westen. Het dobbert vrij langzaam op grootzeil en code-0 maar het komt vooruit. Tot de wind weer helemaal wegvalt en we de laatste 12 mijl naar het minibaaitje van Gerolimena weer moeten motoren.

Tijdens een wandeling rond het stadje zien we dat de Grieken graag oefenen met schieten.

Lijkt zo een heel mooi plekje en dat is het ook. Alleen is er maar een heel klein stukje zand op zo’n 10 meter diepte en de rest is allemaal rots en koraalplaten. Gelukkig was dat ene plekje in het zand niet bezet toen we kwamen anders hadden we hier niet kunnen liggen.

We hebben een heel steil met witte stenen gemarkeerd paadje bij de berg op zien lopen. Die gaan we eens even verkennen.

En inderdaad heb je vanaf hier prachtig uitzicht over het baaitje. Zo van bovenaf lijkt het of er nog een heleboel boten bijpassen. Wat je alleen niet ziet is dat er maar zo’n klein vlekje zand is.

De 17e gaan we naar de volgende en meest westelijke vinger, naar Methoni. We moeten de volle 41 mijl op de motor doen want er is helemaal geen wind en als er dan de laatste 4 mijl ineens wel wind komt is dat met 25 knopen recht op de neus. Daar gaan we het zeil niet meer voor hijsen.

De 18e doen we een heel kort stukje, naar de baai van Pylos om de hoek. 9,5 mijl, maar wij maken er 13 van want we moeten opkruisen tegen een zwakke noordelijke wind in.

De rotspartij bij de ingang van de baai. Deze boog zal net als de “Azur Window” op Gozo ook nog wel eens instorten. We gaan deze baai in omdat er een kite spot is. Hier is ’s middags vaak ook een stevige thermische wind. Paula bungelt een uurtje of twee aan haar grote vlieger, dan weer in het water dan weer eventjes op het plankje. Er is wat te weinig wind, maar het gaat steeds beter.

De 19e vertrekken we redelijk vroeg (ca. 10.00 uur) naar het noorden. Er is bijna geen wind maar na een paar uurtjes trekt ie iets aan en lopen we op grootzeil en code-0 8+ knopen in zo’n 10 knopen schijnbare wind op 60 tot 70 graden. Dan kunnen we toch nog een heel eind komen.

Later vervangen we de code-0 door de gennaker.

Dan gaat het nog een beetje harder. Het wordt Katakolon, een dikke 50 mijl verderop. De volgende beschutte ankerbaai is weer 30 mijl verderop dus dat zullen we wel niet halen bij daglicht dus stoppen we hier.

In Katakolon liggen dit keer wel een paar cruiseschepen. Toch een teken dat de corona gekte een beetje afzwakt?

Die dag gaan we weer met bijna geen wind op pad. Er is wel een beetje deining waardoor het grootzeil door het slaan niet erg bruikbaar is. De wind komt op zo’n 60 graden in dus kan de gennaker erop en maken we zonder grootzeil toch een bruikbare snelheid.

We redden toch de ruim 50 mijl naar Ormus Oxeias waar we de Wahoo treffen. We hebben elkaar bijna een half jaar niet meer gezien.

Samen gaan we de volgende dag naar Messolonghi. Weer met weinig ruime wind dus de gennaker er weer op.

Voor we het nauwe kanaal naar Messolonghi invaren vervangen we de gennaker door de fok zodat we beheerst naar binnen varen.

De invaart wordt vanwege de huisjes op palen ook wel klein Vietnam genoemd.

Voor anker in de baai van Messolonghi.

We doen de 22e een wandeling door de stad. Een bezoek aan het beeldenpark mag dan niet ontbreken. We hebben hier nog nooit zoveel vlaggen gezien. Geen idee wat er aan de hand is.

En dan eerst maar even een pita gyros!

Op de weg terug lopen we langs de wetlands. Hier zijn altijd wel groepen flamingo´s te zien.

Op het kabelpontje naar de westoever van het kanaal worden echte auto´s vervoerd. Een brug is er niet.

De 23e gaan we weer verder. Er is weinig wind van opzij dus direct na anker op gegaan te zijn rollen we de gennaker uit en varen zo het nauwe kanaal uit.

Het gaat eigenlijk een beetje te hard, maar ja, inrollen is nu ook even geen optie.

We gaan naar Ormos Dioni waar volgens internet een kitespot zou moeten zijn. Helaas komt de wind niet genoeg op om te kiten. In de verte zien we wel een foilende kite, die hebben minder wind nodig.

De 24e gaan we naar Ormos Rouda op de zuid-oost kant van Levkas. Baravara is hier ook.

Helemaal links de Wahoo, de derde van links Baravara en dan Safari.

’s Avonds snacken samen met Lars en Ingela (Baravara) op Wahoo.

De volgende ochtend gaan we een duikje doen, maar zonder te duiken zien we al wat zeeleven.

Een spiegelei kwal.

Geepjes.

En dan onder water een Wouter.

Een Paula

En een Henk en Houkje.

Vis.

Coris Julis (Rainbow wrasse)

Sarranus cabrilla (Gaper).

Aplysina arephoba (Gold sponge).

Sabella spallenzani (Meditaranian tube worm).

Aplysina arephoba (Gold sponge).

Aplysina arephoba (Gold sponge) en dat rode daaronder Echinaster sepositus (Red starfish).

Scorpaena porcus (Black scorpion fish).

De volgende dag gaan we dobberend op de gennaker verder naar het noorden.

Baravara doet hetzelfde. Later komt er nog even een redelijk stevige thermische wind tegen zodat we de resterende 10 mijl moeten opkruisen.

Voordeel van die themische wind is dat we op de ankerplek (aan de zuidwestzijde van de ingang van het Lefkas kanaal) wel weer even kunnen oefenen met kiten. We lanceren ditmaal vanaf de boot.

Na een tijdje bungelen “aan de riem” maak ik Paula los en geef haar het plankje. De wind is wat aan de zwakke kant, maar ze kan toch nog een stukje kiten. Ik maak daar dan weer geen foto’s van want ik ben veel te druk in de bijboot bezig met volgen en redden.

De 27e gaan we door de brug bij Lefkas naar het noorden.

Op de kade is een kraan bezig de restanten van een grote Lagoon Catamaran te versnipperen en in vrachtauto’s te proppen. De Lagoon is vorige week in Lefkas City volledig uitgebrand.

De noordelijke uitgang van het Lefkas kanaal. Zand en tonnen doen ons altijd weer aan Nederland denken.

Tussen Lefkas en Preveza zit ook weer een kite spot dus daar ankeren we. Het duurt even voor de wind komt opzetten, maar het gaat echt gebeuren. We blazen de kite achter de boot op.

En dan na een stuggle van een uur of zo en daarna een redelijk succesvol kite gebeuren stuiteren we tegen de golven in weer terug naar de boot. Up-wind kiten lukt helaas nog niet!

De 28e zeilen we met weinig wind naar Parga en dan de 29e motoren we zonder een spatje wind naar Corfu. We tanken hier de dieseltanks helemaal vol want de diesel is hier zo’n 20 cent per liter goedkoper dan in Italië. We eten nog een laatste pita gyros en de 30e zeilen we met bijna geen wind naar Othonoi.

Een uurtje nadat we de was hebben opgehangen ziet het er ineens zo uit. Dat zijn jullie in Nederland misschien wel gewend, maar voor ons is dat toch wel een teken dat het seizoen echt over is.

Weer een uurtje later ziet het er gelukkig weer zo uit en kan de code-0 er weer op en dobberen we vrolijk verder naar het westen.

En dan is de maand weer om. Paula heeft deze maand geleerd te kiten en we hebben toch ook nog best veel gezeild. We zouden best nog langer in Griekenland willen blijven maar helaas gaat de vaarbelasting hier per kalendermaand en het voelt toch niet zo goed om voor een maand te betalen en dan nog maar één of twee weken te blijven. Griekenland was wel weer een heerlijke plek om te zijn deze zomer. De Grieken zijn behoorlijk relaxed en het klimaat is fantastisch Je merkt hier eigenlijk niets van het corona gedoe en uit eten is hier super goedkoop. Ook de supermarkten zijn niet duur. Nooit een probleem om je bijboot in een haventje te parkeren en overal staan (in tegenstelling tot Italië) afval containers zodat je je niet een vuilnis toerist voelt. Autoriteiten zijn hier nauwelijks merkbaar aanwezig en toch is er weinig merkbare criminaliteit. Kortom: je voelt je welkom, veilig en relaxed. Eind oktober zullen we de volgende blog plaatsen.

4 reacties op “September 2021

  1. Leuk dat kiten. Jullie zijn aardig bezig boven, op en onderwater. Griekenland relaxed weet ik, behalve als de Meltemi voluit gaat.Groeten.

  2. Still loving your monthly updates, Paula your amazing learning to Kite Surf… Can’t wait to see you both again, tomorrow Claus and I start to take Gullsway to Spain love as always x

  3. Weer mooi verhaal en prachtige foto’s. Met veel foto’s hoef je ook niet zoveel tekst te schrijven. Blijf maar bij deze “formule”.
    We zien jullie dus niet op Kreta deze winter? Met die kite kun je je natuurlijk ook in de winter vermaken.
    Veel plezier.

  4. Wow! Finally get to read your blog,
    what a month! Kite boarding looks very challenging but fun and in such a short time you are up and doing it! Looks like you are still enjoying life on the sea breeze. Hope to see you soon. Holsx